Κρίση στη κρίση

 

 Του Κώστα Νούση

 Θεολόγου - Φιλολόγου ΑΠΘ

Συνθήκες απόλυτης ρευστότητας. Η μεταπτωτική πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από την εν λόγω ποιότητα εν είδει αμαρτητικού γονιδίου της ανθρωπότητας και της ιστορίας της στο πλαίσιο του διενεργούμενου μυστηρίου της ανομίας (Β΄ Θεσ. 2:7) με εγκέφαλο τον «άρχοντα του κόσμου τούτου».

Το πρόβλημα με τον αρχέκακο είναι πως θεωρεί ότι οδηγεί τις εξελίξεις, ενώ στην ουσία από πίσω κρύβεται ο μόνος κυρίαρχος της ιστορίας, ο Θεός, ο μεγάλος αυτός «μυστικός» και πατέρας όλων μας.

 

Αυτόν τον Θεό κληθήκαμε (εκ του ιδίου) να παραδώσουμε στον πενόμενο πνευματικά Ευρωπαίο, αλλά τον χάσαμε πρώτα οι ίδιοι. Διπλά φτωχοί και γυμνοί, λοιπόν, χωρίς ούτε την υλική πρόοδο – στην οποία επιδόθηκαν επιτυχώς άλλοι λαοί με πιο εκκοσμικευμένη φιλοσοφία – εισήλθαμε σε μια πρωτόγνωρη περίοδο κρίσης – στην ουσία κοινωνικοπολιτικής μετάλλαξης και προσαρμογής της νοοτροπίας μας στην ευρωπαϊκή αντίστοιχη και στη μεταμοντέρνα ιστορική φάση της ολοένα και πιότερο δυτικόμορφης ανθρωπότητας.

 

Οι εκάστοτε πολιτικοί πειραματισμοί της ανθρωπότητας απέτυχαν, ο κομμουνισμός κατακρημνίσθηκε ιστορικά, το ίδιο πλέον και ο καπιταλισμός. Η πείνα και ο πόλεμος προβάλλουν ανέκαθεν ως οι μεγαλύτερες αμαρτίες του ανθρώπου. Η έλλειψη διάθεσης να τραφεί το παιδάκι δίπλα μας, ο άστεγος, ο κάθε μορφής πλησίον, η δαιμονική οικονομική λογική και πρακτική της ανθρωπότητας, η οποία προκρίνει το θάψιμο των παραγομένων αγαθών στις χωματερές και μαζί τους και των ανθρώπινων όντων που λιμοκτονούν και δεν έχουν τη στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη, απλώς μαρτυρούν τον έντεχνα κρυμμένο εωσφόρο, τον «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιω. 12:31).

 

Στα καθ’ ημάς για λίγο. Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο. Τεμπέλης, ανίκανος, άχρηστος, διεφθαρμένος ο Έλληνας. Ποιοι άραγε έκλεισαν ως έντεχνα κεκρυμμένη πολιτική επιλογή τις βιομηχανίες στην Ελλάδα προ ετών; Ποιοι μας δάνειζαν εν γνώσει και δη πονηρά; Ποιοι μας έχουν ανέκαθεν πελάτες; Ποιοι οδήγησαν την αγροτική παραγωγή μας στο μηδέν; Τώρα οι ίδιοι έρχονται και απαιτούν, υβρίζουν, εμπαίζουν, συκοφαντούν. Φαίνεται θέατρο παραλόγου αλλά είναι στο κατά παραχώρηση σχέδιο του Θεού. Στο ίδιο σχέδιο που ήταν και ο Ιούδας. Μέσα, όμως, από αυτά και από όλα συλλήβδην τα ιστορικά τεκταινόμενα θα γεννηθεί στο τέλος η Βασιλεία του Θεού. Φυσικά, πρέπει να προηγηθεί το βδέλυγμα της ερημώσεως (Ματθ. 24:15). Δε θα αργήσει να έρθει, όπως διαισθανόμαστε και δείχνουν τα πράγματα. Το ζητούμενο για μας (πρέπει να) είναι η απορρέουσα χαρά από την επίσπευση της έλευσης του νέου κόσμου μετά την ανάσταση των νεκρών και τη Δεύτερη Παρουσία του Κυρίου.

 

Ο απάνθρωπος χαρακτήρας της ως άνω πολιτικής των σκοτεινών κέντρων παγκόσμιας ποδηγέτησης και καθυπόταξης των λαών φαίνεται ξεκάθαρα από την απαξίωση – εξαφάνιση του ανθρώπινου όντος, του προσώπου. Ο άνθρωπος οράται ως αριθμός. Προκειμένου να βγουν τα νούμερα της οικονομίας στα χαρτιά – τουτέστιν της χάρτινης οικονομίας – θυσιάζεται η πραγματική καθημερινή ύπαρξη. Στα καθ’ ημάς και πάλι: άραγε να μην προέβλεψαν οι πολιτικοί μας ότι με την τρομοκρατία και την πολιτική αλητείας και εγκληματικότητας στην οποία μας έσυραν με πρόφαση την κρίση οδηγούν την Ελλάδα στην πληθυσμιακή συρρίκνωση; Πόσοι τολμούν άραγε να παντρευτούν πλέον; Σε ποια ηλικία και με ποια προοπτική και διάθεση; Πόσα παιδιά θα κάνει ένα μετακρισιακό ζευγάρι; Αν αυτό δεν είναι ο διάβολος που έσπρωξε τον Ηρώδη στη σφαγή των νηπίων επανερχόμενος με μεταμοντέρνο κοστούμι, τότε τι είναι;

 

Ο χριστιανός ερμηνεύει με πνευματικά κριτήρια την ιστορία σε αντίθεση με τον θετικισμό και τη φυσιοκρατική θεώρηση των εταίρων μας. Οπότε η περίπτωση του Ιωνά με τη Νινευί ας μας προβληματίσει και ας μας υποδείξει τον τρόπο υπέρβασης της κρίσης – κάθε κρίσης, ως και της μέλλουσας – που δεν είναι άλλος από τον μονόδρομο της μετάνοιας.

Χάθηκε η λεβεντιά του Έλληνα, ο ηρωισμός του ο παροιμιώδης (ο ιστορικά αποδεδειγμένος και όχι ο κατασκευασμένος εξωραϊσμός για λόγους εθνικών σκοπιμοτήτων), το φιλότιμο. Περίσσεψε η εθνική μειοδοσία, η μιζέρια, η ανασφάλεια, η απιστία του στον Χριστό και η διάψευση της παγανιστικότροπης πίστης στον εαυτό του και στα λοιπά ευτελή του είδωλα. Γυμνός, γελοιοποιηθείς διεθνώς, με την αποφορά του τρόμου και της πτωματικής έλλειψης ελπίδας και προσανατολισμού, ανέστιος, μακριά από το σπίτι της εθνικής και θρησκευτικής του παράδοσης, οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή. Ο μόνος που μπορεί να την αναστείλει είναι ο Θεός. Ο ελεήμων και φιλάνθρωπος.

Άραγε ουτοπία η επέμβαση του Θεού και η προσδοκία της βοήθειάς του; Διαβάζοντας στον σύγχρονο άγιο πνευματικό της Μονής Δαδίου γέροντα Αμβρόσιο Λάζαρη (+2006) (εκδ. Ακρίτας 2011, τ. Β΄) μια προφητεία του σε κάποιον σχετικά με την κρίση δέκα χρόνια πριν αυτή γίνει πραγματικότητα, αντιλαμβάνεται ο καθένας πως ο προγνωρίζων το μέλλον έχει επίσης τη δύναμη να το καθορίζει, όποτε και όπως εκείνος κρίνει και θέλει. Το φάρμακο της κρίσης το επέτρεψε, όμως, για μια σειρά από λόγους, οι οποίοι εκτείνονται από την επιστροφή στη στοιχειώδη σοβαρότητα μέχρι και την αιώνια υπαρξιακή μας αποκατάσταση.

 

Ο κατέχων και το κατέχον (Β΄ Θεσ. 2:6) φεύγουν σιγά σιγά από τη μέση και γι’ αυτό άρχισε ο ανηλεής πόλεμος κατά της χώρας μας, η οποία πληρώνει ουσιαστικά τον μεγάλο έρωτά της για ένα κόμμα που σχεδόν μονοπώλησε την εξουσία στα μεταπολιτευτικά χρόνια και που εξέφρασε τη νοοτροπία της αρχοντοχωριάτικης και ραγιαδίστικης προοδευτικοσυμπλεγματικής νεοελληνικής αθεΐας, της τυφλής πίστης στους ενθαδικούς σωτήρες, στα αυτοκρατορικά νεοελληνικά τζάκια εξουσίας, στη δικομματική ψευδαισθητική επιλογή. Σε κάθε περίπτωση, η ελπίδα αυτή τώρα κατέρρευσε, όπως καθαιρεί ο Θεός όλα τα είδωλα κάποια στιγμή. Και δε μένει άλλη διέξοδος από την ανάθεσή της στη μόνη ελπίδα, την Παναγία. Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι…

 

Θα πει τώρα κάποιος: δηλαδή μας τιμώρησε ο Θεός; Όχι, απλά μας άφησε να γευτούμε τους καρπούς της φθοράς και της αυτοπαράδοσής μας στον υλισμό. Γίναμε σάρκες και απολαμβάνουμε τον πνευματικά καθαρτήριο οικονομικό κατακλυσμό, όπως τότε βαπτίστηκε στα νερά του φυσικού κατακλυσμού και καθάρθηκε η παραδομένη στη σαρκολατρία ανθρωπότητα επί Νώε.

Ο μονόδρομος της εμπιστοσύνης στον Θεό εκφράζεται μέσα από μια εκπληκτική εικόνα στην Ιερά Μονή Χρυσίνου Καλαμπάκας. Εκεί ο Χριστός αποκαλείται «η μόνη Ελπίς». Επιτέλους! Ας πάψουμε να μεμψιμοιρούμε και να μοιρολατρούμε. Ο Έλληνας έχει Θεό ισχυρό και πρέπει να επιστρέψει με την καρδιά του σε αυτόν, όπως ο άσωτος της παραβολής. Ούτως ή άλλως τρέφεται με τα δανει(α)κά χαρούπια που του πετάνε οι Ευρωπαίοι εταίροι. Εμείς, όμως, οι χριστιανοί Έλληνες, δεν μπορούμε παρά να κραταιούμεθα σιγοψέλνοντας κατά τη λειτουργική τάξη των ημερών: Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον. Τριάς Αγία, δόξα Σοι!!!

 

Κ.Ν.

 

21/3/2012