Του Κώστα Νούση,
Φιλολόγου - Θεολόγου, M.Th.
Σε κάθε
πρόβλημα φταίνε όλοι κατά κάποιο ποσοστό. Η μοναδική σχέση στην οποία τα
προβλήματα και η αιτία του κακού βαρύνει μονάχα και αποκλειστικά εμάς είναι
αυτή με τον Θεό. Οπότε, λοιπόν, αρχίζουμε να παίζουμε με τα ποσοστά. Και πάλι
όμως, όταν αναφερόμαστε σε ένα εκκλησιαστικό πρόβλημα, θα πρέπει φύσει να
θεωρούμαστε όλοι συνυπεύθυνοι – εν γαρ σώμα εσμέν - στα κακώς κείμενα και
μάλιστα οι «πνευματικότεροι» σηκώνουν και το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης,
άσχετα με το να φταίνε πραγματικά ή όχι.
Με τις
προϋποθετικές αυτές διευκρινίσεις μπορούμε να ξαναδούμε, όσο πιο αντικειμενικά
γίνεται, για μια ακόμη φορά το ζήτημα της ουκρανικής αυτοκεφαλίας. Προτείνω μάλιστα
ανεπιφύλακτα το τελευταίο τεύχος του περ. Σύναξη
με θέμα «Η συνοδικότητα στο επίκεντρο» που φιλοξενεί ενδιαφέροντα άρθρα για το
επίμαχο ζήτημα. Και κυρίως εντοπίζει το πρόβλημα των Ορθοδόξων στον εθνοφυλετισμό και στη χαμένη συνοδικότητα. Ας δούμε λοιπόν τα
γεγονότα και τα εκκλησιολογικά δεδομένα ως έχουν μέχρι στιγμής, χωρίς ιδιαίτερα
και περιττά σχόλια:
1.
Οι Ρώσοι εδώ και αιώνες δεν σεβάστηκαν τον
Πατριαρχικό Τόμο με τον οποίο εκχωρήθηκε επιτροπικώς
η διοίκηση της Ουκρανίας στη Μόσχα. Τουναντίον, η τελευταία έκανε το παν και
πίεσε, ώστε να περιέλθει εξ ολοκλήρου στη δικαιοδοσία της. Και ερωτώ: για ποιον
έτερο λόγο, ει μη κυρίως εθνοφυλετικό και επεκτατικό;
