Η Αννα, τα λάθη και ο Αρχίλοχος...

Η Αννα Διαμαντοπούλου, είν΄ αλήθεια, ότι είχε προκαλέσει οργή σε πολύ κόσμο - για διαφορετικούς λόγους στον καθένα διαμαρτυρόμενο - και στις προχθεσινές εκλογές το “πλήρωσε”. Εμεινε εκτός Βουλής… 

Αλλά είναι η πρώτη πολιτικός που μένει εκτός Βουλής επειδή το έργο της, καίτοι έβαζε στοιχειώδη τάξη σε πολλές λειτουργικές αταξίες του συστήματος,  προκάλεσε αντιδράσεις; 


Να θυμίσω τον αείμνηστο Σάκη Πεπονή που επίσης έμεινε εκτός Βουλής επειδή καθιέρωσε (1994) τον νόμο για τη λειτουργία του Ανωτάτου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού (ΑΣΕΠ) κλείνοντας τα “παράθυρα” μέσα απ΄ τα οποία μπορούσε ο κάθε τυχάρπαστος πολιτικάντης να διορίσει τους ψηφοφόρους – “πελάτες” του στο Δημόσιο; Nα θυμίσω τον Γεράσιμο Αρσένη ο οποίος καθιερώνοντας (2000) τη διαδικασία του ΑΣΕΠ και για τους διορισμούς στην εκπαίδευση καταπονίσθηκε στις βουλευτικές εκλογές;.. Φυσικά, αμφότεροι καταποντίσθηκαν όχι από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, αλλά από τους ίδιους τους τότε ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που πολέμησαν λυσσαλέα τις προσπάθειες να τεθεί τέρμα στο ρουσφέτι και στον παλαιοκομματισμό.

Ε, ήλθε τώρα και η Αννα και έκλεισε κάποιες σχολές των ΑΕΙ και ΤΕΙ που είχαν περισσότερους καθηγητές από φοιτητές!!!… Νοικοκύρεψε το νόμο για τη διοίκηση της A/βάθμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης (ν.3484/2000). Oρθολογικοποίησε το σύστημα προσλήψεων (που μέχρι τότε γινόταν “εις αθρόον” (!!!) ακόμη για ειδικότητες που υπερπλεόναζαν…). Kατάργησε το “άσυλο” στα ΑΕΙ κλείνοντας τις πόρτες στους καταστροφείς της περιουσίας των πανεπιστημίων μας.

Καθιέρωσε πολιτιστικά προγράμματα για την ελληνική γλώσσα, προσπάθησε να βάλει το σχολείο τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Χατζηδάκι, εισήγαγε το “Project”στο ωρολόγιο πρόγραμμα του Λυκείου και πολλές άλλες παρεμβάσεις, όπως π.χ. για το νέο Γενικό Λύκειο, το Τεχνολογικό Λύκειο, παρεμβάσεις για τις οποίες συνεργάσθηκε δημιουργικά συνθέτοντας το νέο πλαίσιο με πολιτικούς από το άλλο μεγάλο κόμμα (ΝΔ) και συγκεκριμένα με τον διάδοχό της, τον σημερινό υπουργό Παιδείας, καθηγητή κ. Γ. Μπαμπινιώτη και τον αναπληρωτή υπουργό, καθηγητή  κ. Κ. Αρβανιτόπουλο.  

Σίγουρα έκανε και πολλά λάθη, όπως π.χ με το θέμα της (μη) εκτύπωσης των βιβλίων (2011), τη συγκρουσιακή της λογική με τους πανεπιστημιακούς και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των καθηγητών (OΛΜΕ) και δασκάλων (ΔΟΕ), την κατάργηση της βάσης του "10" για την εισαγωγή στη τριτοβάθμια εκπαίδευση, την υποβάθμιση εκ μέρους της του μισθολογικού προβλήματος των εκπαιδευτικών. Γιατί, αν και από καιρού εις καιρόν ανεγνώριζε την αδικία σε βάρος του κλάδου μας, έμενε στις ρητορικές της επισημάνσεις, ενώ όφειλε να αντιδράσει στην - επί των ημερών της συντελεσθείσα - φτωχοποίηση του κλάδου μας.

* Για το θρησκευτικό μάθημα: η προχειρότητα της πρότασής της για συρρίκνωσή του από 5ωρο σε 3ωρο στο νέο Λύκειο την έφερε σε σύγκρουση με τον θεολογικό κόσμο. Δεν κατενόησε ότι το αίτημα για διατήρηση του θρησκευτικού  μαθήματος στο κορμό των μαθημάτων γενικής παιδείας στο ωρολόγιο πρόγραμμα είναι αίτημα παιδείας και όχι συντεχνίας, είναι αίτημα που υπακούει σε όρους παιδαγωγικούς και γνωσιακούς, όπως ισχύει σ΄ όλες τις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Βεβαίως, εν τέλει, το μάθημα παρέμεινε υποχρεωτικό και 5ωρο στο Λύκειο, όλοι όμως γνωρίζουμε ότι αυτή η θετικά παιδαγωγική εξέλιξη οφείλεται σε διορθωτικές παρεμβάσεις των κ.κ. Μπαμπινιώτη και Αρβανιτόπουλου και όχι σε δική της μεταστροφή. Ελπίζουμε ότι τώρα, κάνοντας τον απολογισμό της πορείας της στο υπ. Παιδείας, θα έχει καταλάβει το λάθος της.   

Για την Αννα Διαμαντοπούλου ήλθε ο καιρός για περισυλλογή, για αυτοκριτική - για αυτομεμψία που λέμε στη θεολογική γλώσσα. Τόσο για τη πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε, όσο για τη πολιτική που η ίδια άσκησε στο τομέα της Παιδείας ως μέλος αυτής της κυβέρνησης. Φυσικά, ουδείς μπορεί να μηδενίσει το έργο της και οι κριτικές που ασκούνται προς αυτή τη κατεύθυνση μάλλον αδικούν την αλήθεια – γιατί ούτε αθρόες προσλήψεις θα υπάρξουν, ούτε θ΄ ανοίξουν τα τμήματα των ΑΕΙ και ΤΕΙ που ξέμειναν από φοιτητές, ούτε θα ψηφισθεί  νόμος για την επαναφορά του “ασύλου” για τους εξωπανεπιστημιακούς στα πανεπιστήμια. Το πιθανότερο είναι οι διάδοχοί της στο Παιδείας, στα ως ανω μείζονος σημασίας ζητήματα, να συνεχίσουν, έστω και με παραλλαγές, την ίδια πολιτική, ίσως και αυστηρότερη (όπως π.χ. η ένταξη των εκπαιδευτικών (ΟΙΕΛΕ) των ιδιωτικών σχολείων στο ενιαίο μισθολόγιο – φτωχολόγιο, την οποία προωθεί ο σημερινός υπουργός κ. Μπαμπινιώτης). 

Το γεγονός της μη εισόδου της Α. Διαμαντοπούλου στη νέα Βουλή  είναι μια δύσκολη στιγμή για την ίδια και η δήλωσή της ότι “…στα ευχάριστα έχω μάθει να εκτιμώ και να αναγνωρίζω τη βοήθεια που δέχομαι, στα άσχημα κοιτώ μέσα μου για τα λάθη…” δίνει ένα θετικό μήνυμα καθώς εμπεριέχει την ανάληψη της προσωπικής ευθύνης για τις δικές της παραλείψεις και αστοχίες. Oπως, επίσης, παρήγορη για τα πολιτικά μας ήθη είναι η παραπομπή της, στη κατακλείδα της ως άνω δηλώσεώς της, σε ρήση του αρχαίου μας ιαμβογράφου, του Αρχίλοχου (725 – 650 π.Χ.) του εν προκειμένω λέγοντος: “Μήτε νικών αμφάδην αγάλλεο, μήτε νικηθείς, εν οίκω καταπεσών οδύρεο” (Mήτε αν νικήσεις να χαίρεσαι πολύ ούτε αν νικηθείς να κλαις και να οδύρεσαι στο σπίτι σου). 

Η αρχαιοελληνική μας φιλοσοφία για τα πάντα έχει (έξυπνες) απαντήσεις, ως στάσεις ζωής.