Aπό τον πρωτοπρεσβύτερο π. Κωνσταντίνο Νευροκοπλή, θεολόγο και εφημέριο του ιερού ναού Αναλήψεως Θεσσαλονίκης, λάβαμε και ευχαρίστως δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή του, η οποία αποτελεί σχόλιο στο -υπό τον τίτλο "Ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί Εκκλησία..." - άρθρο που αφορά στην ομιλία του καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Δημ. Τσελεγγίδη (http://religiousnet.blogspot.com/2010/03/blog-post_14.html και http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=1875), τη περασμένη Κυριακή στη Λάρισα:
* * * * * *
“Ιδιώτευση και διάλογος”
Είναι μερικές φορές που αισθανόμαστε πως κάποιοι θέλουν να μας κλειδαμπαρώσουν σε ένα δωμάτιο. Για να μην διαμαρτυρόμαστε μας διαβεβαιώνουν πως πρόκειται για “το ίδιο υπερώο” στο οποίο εμφανίστηκε ο αναστημένος Χριστός. Οι αλήθειες που μας κρύβουν είναι δύο. Πρώτη, πως οι φοβισμένοι δεν είμαστε εμείς “οι έγκλειστοι”, αλλά όσοι περιτοιχίζουν την συνείδησή μας με τις δικές τους φοβίες και δεύτερη πως κρατούν για τον εαυτό τους το αποκλειστικό προνόμιο του να μπαινοβγαίνουν από τους τοίχους “των θυρών κεκλεισμένων”. Βέβαια οι τοίχοι αυτοί υψώνονται μέσα τους και κατασκευάζονται είτε από φάσματα κενοδοξίας είτε από χίμαιρες ενοχών.
Θα στέκει διαχρονικό πρόβλημα για τους πιστούς η διαχείρηση των ψευδο-ομολογιών του εσωτερικού τους κόσμου. Η ανάγκη του να ονομαζόμαστε εμείς οι “ορθόδοξοι” για να καταπραΰνουμε την φοβία του μήπως δεν είμαστε. Η αδυναμία του να ψιθυρίσουμε ήσυχα στους εφιάλτες μας, πως γινόμαστε χριστιανοί και πως ακόμα δεν γινήκαμε. Είμαστε χριστιανικές κοινότητες που πορεύονται στην γεύση της Εκκλησίας σε κάθε τους σύναξη ευχαριστιακή, αλλά δεν φυλακίζεται η γεύση στην ιστορία…
Τι είναι Εκκλησία; Εαν ρωτήσουμε τον εαυτό μας θα βρούμε την απάντηση; Δεν μας ξεπερνά κατά πολύ το ερώτημα; Εάν σεβόμαστε το δικό μας ταξίδι τότε πως εκτοξεύουμε δηλητηριώδη βέλη στους συνταξιδιώτες μας;
Η τιμή στους Πατέρες προυποθέτει δύο αφανείς πραγματικότητες. Η πρώτη, να μην τους υποτάσσεις στα υστερόβουλα σχέδιά σου και η δεύτερη να μην τους επικαλείσαι από ματαιοδοξία θέλοντας να υποβάλεις στους ακροατές σου το αίσθημα πως είσαι και εσύ τόσο σπουδαίος όσο ήταν και αυτοί.
Αυτοί λοιπόν οι οδηγοί μας δεν ήταν μήτε κουτοί, μήτε αναίσθητοι όταν απέφευγαν να καταδικάσουν σε Σύνοδο τη Ρωμαϊκή Εκκλησία και τις Εκκλησίες της Μεταρρύθμισης ως αιρετικές. Ελπίζω επίσης να αποδεχόμαστε πως με την φροντίδα της Πρόνοιας του Θεού έλαβαν χώρα ως τα σήμερα όλες οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Θα τα βάλουμε μήπως μαζί Του, γιατί αμελεί εδώ και δέκα αιώνες να τακτοποιήσει μια τόσο “σοβαρή” εκκρεμότητα; Πατέρες που αγίασαν επί δέκα αιώνες έπασχαν στην ομολογία;
Η Ρωμαϊκή Εκκλησία έχει την θεία χάρη και μόνο από το γεγονός της ύπαρξης της Ορθόδοξης Εκκλησίας που αγαπητικά περιποιείται τα τραύματά Της. Όπως και ο πρεσβύτερος υιός της ευαγγελικής παραβολής του Ασώτου ανήκει στην οικογένεια του Πατέρα Του που παρακλητικά τον θεραπεύει διαλεγόμενος μαζί του. Πιστεύει κανείς πως η άρνησή του να συμμετάσχει στο Δείπνο του στερεί την ιδιότητα του υιού; Το χάριν του ασώτου Δείπνο γίνεται αιτία να χορηγηθεί μεγαλύτερη χάρη και στο μεγάλο αδελφό. Εάν η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν γίνει χορηγός ελέους και αληθείας στην Πρεσβυτέρα αδελφή Της τότε θα καταντήσει μια Εκκλησία “ιδιωτών” και από την πίσω πόρτα θα εκπληρώσει με την πράξη Της την θεωρία του filioque.
Ο Διάλογος με την Ρωμαϊκή Εκκλησία σαν πράξη υποστηρίζει την άρνηση του filioque. Η θεολογία του filioque έχει πνευματικό καρπό ο καθένας να ενδιαφέρεται μόνον για τον εαυτό του περιφρονώντας τον άλλο. Όσοι υποστηρίζουν την διακοπή του Διαλόγου σαρκώνουν αντί της εικόνας της κοινωνίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος εκείνη της ιδιώτευσης του Πατέρα μέσω της εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος και της ιδιώτευσης του Υιού μέσω του ίδιου έργου. Αυτήν την ρήξη αρνείται από την ίδια του την φύση ο Διάλογος των αδελφών Εκκλησιών.
π. Κωνσταντίνος Νευροκοπλής
Εφημέριος Ι. Ν. Αναλήψεως Θεσ/νικης
* * * * * *
“Ιδιώτευση και διάλογος”
Είναι μερικές φορές που αισθανόμαστε πως κάποιοι θέλουν να μας κλειδαμπαρώσουν σε ένα δωμάτιο. Για να μην διαμαρτυρόμαστε μας διαβεβαιώνουν πως πρόκειται για “το ίδιο υπερώο” στο οποίο εμφανίστηκε ο αναστημένος Χριστός. Οι αλήθειες που μας κρύβουν είναι δύο. Πρώτη, πως οι φοβισμένοι δεν είμαστε εμείς “οι έγκλειστοι”, αλλά όσοι περιτοιχίζουν την συνείδησή μας με τις δικές τους φοβίες και δεύτερη πως κρατούν για τον εαυτό τους το αποκλειστικό προνόμιο του να μπαινοβγαίνουν από τους τοίχους “των θυρών κεκλεισμένων”. Βέβαια οι τοίχοι αυτοί υψώνονται μέσα τους και κατασκευάζονται είτε από φάσματα κενοδοξίας είτε από χίμαιρες ενοχών.
Θα στέκει διαχρονικό πρόβλημα για τους πιστούς η διαχείρηση των ψευδο-ομολογιών του εσωτερικού τους κόσμου. Η ανάγκη του να ονομαζόμαστε εμείς οι “ορθόδοξοι” για να καταπραΰνουμε την φοβία του μήπως δεν είμαστε. Η αδυναμία του να ψιθυρίσουμε ήσυχα στους εφιάλτες μας, πως γινόμαστε χριστιανοί και πως ακόμα δεν γινήκαμε. Είμαστε χριστιανικές κοινότητες που πορεύονται στην γεύση της Εκκλησίας σε κάθε τους σύναξη ευχαριστιακή, αλλά δεν φυλακίζεται η γεύση στην ιστορία…
Τι είναι Εκκλησία; Εαν ρωτήσουμε τον εαυτό μας θα βρούμε την απάντηση; Δεν μας ξεπερνά κατά πολύ το ερώτημα; Εάν σεβόμαστε το δικό μας ταξίδι τότε πως εκτοξεύουμε δηλητηριώδη βέλη στους συνταξιδιώτες μας;
Η τιμή στους Πατέρες προυποθέτει δύο αφανείς πραγματικότητες. Η πρώτη, να μην τους υποτάσσεις στα υστερόβουλα σχέδιά σου και η δεύτερη να μην τους επικαλείσαι από ματαιοδοξία θέλοντας να υποβάλεις στους ακροατές σου το αίσθημα πως είσαι και εσύ τόσο σπουδαίος όσο ήταν και αυτοί.
Αυτοί λοιπόν οι οδηγοί μας δεν ήταν μήτε κουτοί, μήτε αναίσθητοι όταν απέφευγαν να καταδικάσουν σε Σύνοδο τη Ρωμαϊκή Εκκλησία και τις Εκκλησίες της Μεταρρύθμισης ως αιρετικές. Ελπίζω επίσης να αποδεχόμαστε πως με την φροντίδα της Πρόνοιας του Θεού έλαβαν χώρα ως τα σήμερα όλες οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Θα τα βάλουμε μήπως μαζί Του, γιατί αμελεί εδώ και δέκα αιώνες να τακτοποιήσει μια τόσο “σοβαρή” εκκρεμότητα; Πατέρες που αγίασαν επί δέκα αιώνες έπασχαν στην ομολογία;
Η Ρωμαϊκή Εκκλησία έχει την θεία χάρη και μόνο από το γεγονός της ύπαρξης της Ορθόδοξης Εκκλησίας που αγαπητικά περιποιείται τα τραύματά Της. Όπως και ο πρεσβύτερος υιός της ευαγγελικής παραβολής του Ασώτου ανήκει στην οικογένεια του Πατέρα Του που παρακλητικά τον θεραπεύει διαλεγόμενος μαζί του. Πιστεύει κανείς πως η άρνησή του να συμμετάσχει στο Δείπνο του στερεί την ιδιότητα του υιού; Το χάριν του ασώτου Δείπνο γίνεται αιτία να χορηγηθεί μεγαλύτερη χάρη και στο μεγάλο αδελφό. Εάν η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν γίνει χορηγός ελέους και αληθείας στην Πρεσβυτέρα αδελφή Της τότε θα καταντήσει μια Εκκλησία “ιδιωτών” και από την πίσω πόρτα θα εκπληρώσει με την πράξη Της την θεωρία του filioque.
Ο Διάλογος με την Ρωμαϊκή Εκκλησία σαν πράξη υποστηρίζει την άρνηση του filioque. Η θεολογία του filioque έχει πνευματικό καρπό ο καθένας να ενδιαφέρεται μόνον για τον εαυτό του περιφρονώντας τον άλλο. Όσοι υποστηρίζουν την διακοπή του Διαλόγου σαρκώνουν αντί της εικόνας της κοινωνίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος εκείνη της ιδιώτευσης του Πατέρα μέσω της εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος και της ιδιώτευσης του Υιού μέσω του ίδιου έργου. Αυτήν την ρήξη αρνείται από την ίδια του την φύση ο Διάλογος των αδελφών Εκκλησιών.
π. Κωνσταντίνος Νευροκοπλής
Εφημέριος Ι. Ν. Αναλήψεως Θεσ/νικης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου