"...Μια από τις πλέον “πονεμένες ιστορίες” στο χώρο της Εκπαίδευσης είναι κι αυτή της αξιολόγησης. Όχι των μαθητών - αυτοί αξιολογούνται κανονικώς και αδιαλείπτως - αλλά των εκπαιδευτικών (Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης) για τους οποίους το ρολόϊ είναι σταματημένο τριάντα οκτώ (38) ολόκληρα χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο 1982 όταν με το Ν. 1304/1982 (της Κυβερνήσεως της πασοκικής “Αλλαγής”) καταργήθηκε ο θεσμός του Επιθεωρητή στην ελληνική εκπαίδευση. Ωστόσο, τότε, δεν καταργήθηκε μόνο ο Επιθεωρητής, υπό την έννοια ενός θεσμικού ρόλου, αλλά σταμάτησε, συλλήβδην, και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που διορίσθηκαν μετά το 1982 - μια ολόκληρη γενιά δασκάλων και καθηγητών - αξιολόγησαν δεκάδες χιλιάδες μαθητές, αυτοί, όμως, μέχρι και τη συνταξιοδότησή τους (2015 και εντεύθεν - “χονδρικώς” με τη συμπλήρωση 30/35ετίας) δεν αξιολογήθηκαν ποτέ και από κανέναν! Πολλοί εξ αυτών – αυτοί που δεν καμώνονται τους αλαθήτους, δίκην Πάπα Ρώμης - τό΄ χουν παράπονο, γιατί, όπως και να το κάνεις, έστω και για λόγους ψυχολογικούς μια (αξιολογική) επιβεβαίωση ότι κάνεις καλά τη δουλειά σου, ή μια (αξιολογική) παρατήρηση ότι σε τούτο και σ΄ εκείνο το σημείο δεν την κάνεις και τόσο καλά και πρέπει να βελτιωθείς, αυτή την επιβράβευση ή και την παρατήρηση, όλοι την έχουμε ανάγκη. Αντιθέτως, άλλοι θεωρούν την ανυπαρξία αξιολόγησης και την πορεία με “αυτόματο πιλότο” ως “κατάχτηση” του κλάδου..."
* Oλόκληρο το άρθρο στην ''Ελευθερία¨ Λαρίσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου