Προς μια Οικουμενική Διακήρυξη για την Ειρήνη
και την Καταλλαγή. Μια Ορθόδοξη Συμβολή».
Το Σάββατο 28/3/2009 διοργανώθηκε από την Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος στο Βόλο ημερίδα στο πλαίσιο του Προγράμματος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (WCC) «Δεκαετία για την Υπέρβαση της Βίας» (2001-2010).
και την Καταλλαγή. Μια Ορθόδοξη Συμβολή».
Το Σάββατο 28/3/2009 διοργανώθηκε από την Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος στο Βόλο ημερίδα στο πλαίσιο του Προγράμματος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (WCC) «Δεκαετία για την Υπέρβαση της Βίας» (2001-2010).
Οι κατά τόπους Εκκλησίες, Θεολογικές Σχολές, Ινστιτούτα και Οργανισμοί καλούνται να συντάξουν μια Διακήρυξη για την Ειρήνη, η οποία θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις τους για την υπέρβαση κάθε μορφής βίας και τη μεταμόρφωση του κόσμου σε κοινωνία σεβασμού, αλληλεγγύης, αρμονικής συνύπαρξης και αγάπης. Το καίριο ερώτημα με το οποίο έρχονται αντιμέτωπες όλες οι χριστιανικές παραδόσεις σήμερα, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, είναι το πως μπορούν να συμβάλουν με την παρουσία τους, το λόγο, τον πλούτο της παράδοσης τους και το ποιμαντικό τους έργο στην άμβλυνση και την εξάλειψη των φαινομένων βίας ∙ πώς θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις και συνθήκες ειρήνης, ελπίδας, μετάνοιας και αγάπης σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από συνεχή διάσπαση και διαίρεση∙ πώς θα καταφέρουν, αξιοποιώντας τα θετικά επιτεύγματα της εποχής μας, να επικαιροποιήσουν το μήνυμά τους και να επαναπροσδιορίσουν κριτικά τα μέσα και τις εθόδους επικοινωνίας που χρησιμοποιούν.
Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, πιστή στο όραμα «της των πάντων ενώσεως», με την διοργάνωση της Ημερίδας συνέβαλε για μια ακόμη φορά στο Διάλογο. Οι εισηγήσεις (και κατ' επέκταση οι συζητήσεις) της Ημερίδας εκτιμάται ότι βοήθησαν στην ανάδυση και ανάδειξη των Ορθόδοξων απόψεων, θέσεων, αντιλήψεων και δράσεων περί ειρήνης, οι οποίες υπάρχουν πλούσιες τόσο στη βιβλική και την πατερική μας παράδοση, όσο και στην εμπειρία και το βίωμα της σύγχρονης εκκλησιαστικής κοινότητας.
O ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ TOY ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟΥ κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ
«Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5,9).
Η διδαχή και η υπόσχεση του Ιησού στην επί του Όρους Ομιλία -αναγκαιότητα, υποχρέωση και πρόσταγμα των καιρών πλέον- μας υπενθυμίζει το μέγιστο καθήκον της Εκκλησίας συλλογικά και του κάθε μέλους της προσωπικά για την κατίσχυση της ειρήνης, της συμφιλίωσης και της καταλλαγής με τον εαυτό, το συνάνθρωπο και σύνολη τη κτίση.
Αποτελεί γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι ο άνθρωπος που ζει ειρηνικά αισθάνεται ασφαλής . εργάζεται για την πρόοδο, την προσωπική και του κοινωνικού συνόλου . σκέφτεται και δρα δημιουργικά. απολαμβάνει το ωραίο, τη φύση, τις ανθρώπινες σχέσεις . αντιμετωπίζει τους συνανθρώπους του ως αξίες, τους αναγνωρίζει δικαίωμα ύπαρξης, έκφρασης, ευτυχίας . ανακαλύπτει τη γοητεία της ευγένειας και της αλληλεγγύης . μαθαίνει να αγωνίζεται αμιλλώμενος. γνωρίζει να υποτάσσει την παρόρμηση στη λογική . πιστεύει στην αξία του ανθρώπου και σε ένα καλύτερο αύριο . αποδεικνύεται ον "χαρίεν" και αναδεικνύεται σε κοινωνική και πνευματική ύπαρξη.
Η ειρήνη, όσο και η απουσία της, - που αναπόφευκτα οδηγεί σε σύγκρουση, εχθροπραξία, βίαιη κι επιθετική συμπεριφορά- αναδύεται ως θέμα επίκαιρο και φλέγον, σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ, όχι μόνο για τους πολιτικούς και οικονομικούς αλλά και για τους θεολογικούς κύκλους. Οι διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις – δυστυχώς και η χριστιανική – δεν απέφυγαν κάποιες φορές τον πειρασμό της έμμεσης ή άμεσης εμπλοκής τους σε φαινόμενα καταπίεσης, χειραγώγησης, σύγκρουσης και αυταρχισμού, τα οποία επ’ ουδενί συνάδουν με τη φύση, τη διδαχή και την ιδιοσυστασία τους.
Στην εποχή μας, η οποία δεν έπαψε να μαστίζεται από κάθε μορφή βίας και εκμετάλλευσης . η οποία ωθεί το άτομο και τα κοινωνικά σύνολα σε ακραίες συμπεριφορές και μορφές αντίδρασης εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, της κοινωνικής αδικίας και ανισότητας, και κατά την οποία οι πάσης φύσεως σχέσεις αλλάζουν μορφή, περιεχόμενο, ύφος και ήθος, το ερώτημα με το οποίο έρχονται αντιμέτωπες όλες οι χριστιανικές εκκλησίες και παραδόσεις, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, είναι το πως μπορούν να συμβάλουν με την παρουσία τους, το λόγο, τον πλούτο της παράδοσης τους και το ποιμαντικό τους έργο στην άμβλυνση και την εξάλειψη των φαινομένων βίας . πως θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις και συνθήκες ειρήνης, ελπίδας, μετάνοιας και αγάπης σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από συνεχή διάσπαση και διαίρεση . πως θα καταφέρουν, αξιοποιώντας τα θετικά επιτεύγματα της εποχής μας, να επικαιροποιήσουν το μήνυμά τους και να επαναπροσδιορίσουν κριτικά τα μέσα και τις μεθόδους επικοινωνίας που χρησιμοποιούν. Η συμβολή τους δεν επιτρέπεται να περιορισθεί σε απλή προσπάθεια περιγραφής, κατανοήσεως, εξωτερικής ερμηνείας των φαινομένων και μικροπαρεμβάσεων. Έχουν την υποχρέωση να εκφραστούν με παρρησία, προφητικό όραμα, λόγο και οξύτητα ώστε να προσφέρουν δυνάμεις και μέσα μεταμόρφωσης του αισθητού και ενατένισης και πρόγευσης του υπεραισθητού.
Πρώτιστο, λοιπόν, καθήκον κλήρου και λαού θα πρέπει να αποτελέσουν πρωτοβουλίες και δράσεις, ώστε να γίνει πράξη αυτό που μας καθιστά σαφές ο απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή (14,17-19): « η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω· επειδή ο δουλεύων εν τούτοις τον Χριστόν ευαρεστεί εις τον Θεόν και ευδοκιμεί παρά τοις ανθρώποις. Αρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην και τα προς την οικοδομήν αλλήλων» ή όπως άλλως με την ποιητική του δεινότητα μας θυμίζει ο Γιάννης Ρίτσος: «Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων, είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου, είναι το χαμόγελο της μάνας…μες την ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του».
Με τη σημερινή ημερίδα η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών και η Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος, πιστές στο όραμα «της των πάντων ενώσεως», ευελπιστούν ότι θα συμβάλουν για μια ακόμη φορά στο γόνιμο διάλογο που ξεκίνησε στη Γενική Συνέλευση του Vancouver (1983) του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και πήρε πιο συγκεκριμένη μορφή το 2001 στο πλαίσιο του προγράμματος «Δεκαετία για την Υπέρβαση της Βίας» (2001-2010). Επιπλέον, οι εισηγήσεις και οι συζητήσεις της ημερίδας είμαι βέβαιος, ότι θα βοηθήσουν στην ανάδυση απόψεων, θέσεων, αντιλήψεων και δράσεων περί ειρήνης, οι οποίες υπάρχουν πλούσιες τόσο στη βιβλική και την πατερική μας παράδοση όσο και στην εμπειρία και το βίωμα της σύγχρονης εκκλησιαστικής κοινότητας.
ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟΥ κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ
«Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5,9).
Η διδαχή και η υπόσχεση του Ιησού στην επί του Όρους Ομιλία -αναγκαιότητα, υποχρέωση και πρόσταγμα των καιρών πλέον- μας υπενθυμίζει το μέγιστο καθήκον της Εκκλησίας συλλογικά και του κάθε μέλους της προσωπικά για την κατίσχυση της ειρήνης, της συμφιλίωσης και της καταλλαγής με τον εαυτό, το συνάνθρωπο και σύνολη τη κτίση.
Αποτελεί γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι ο άνθρωπος που ζει ειρηνικά αισθάνεται ασφαλής . εργάζεται για την πρόοδο, την προσωπική και του κοινωνικού συνόλου . σκέφτεται και δρα δημιουργικά. απολαμβάνει το ωραίο, τη φύση, τις ανθρώπινες σχέσεις . αντιμετωπίζει τους συνανθρώπους του ως αξίες, τους αναγνωρίζει δικαίωμα ύπαρξης, έκφρασης, ευτυχίας . ανακαλύπτει τη γοητεία της ευγένειας και της αλληλεγγύης . μαθαίνει να αγωνίζεται αμιλλώμενος. γνωρίζει να υποτάσσει την παρόρμηση στη λογική . πιστεύει στην αξία του ανθρώπου και σε ένα καλύτερο αύριο . αποδεικνύεται ον "χαρίεν" και αναδεικνύεται σε κοινωνική και πνευματική ύπαρξη.
Η ειρήνη, όσο και η απουσία της, - που αναπόφευκτα οδηγεί σε σύγκρουση, εχθροπραξία, βίαιη κι επιθετική συμπεριφορά- αναδύεται ως θέμα επίκαιρο και φλέγον, σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ, όχι μόνο για τους πολιτικούς και οικονομικούς αλλά και για τους θεολογικούς κύκλους. Οι διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις – δυστυχώς και η χριστιανική – δεν απέφυγαν κάποιες φορές τον πειρασμό της έμμεσης ή άμεσης εμπλοκής τους σε φαινόμενα καταπίεσης, χειραγώγησης, σύγκρουσης και αυταρχισμού, τα οποία επ’ ουδενί συνάδουν με τη φύση, τη διδαχή και την ιδιοσυστασία τους.
Στην εποχή μας, η οποία δεν έπαψε να μαστίζεται από κάθε μορφή βίας και εκμετάλλευσης . η οποία ωθεί το άτομο και τα κοινωνικά σύνολα σε ακραίες συμπεριφορές και μορφές αντίδρασης εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, της κοινωνικής αδικίας και ανισότητας, και κατά την οποία οι πάσης φύσεως σχέσεις αλλάζουν μορφή, περιεχόμενο, ύφος και ήθος, το ερώτημα με το οποίο έρχονται αντιμέτωπες όλες οι χριστιανικές εκκλησίες και παραδόσεις, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, είναι το πως μπορούν να συμβάλουν με την παρουσία τους, το λόγο, τον πλούτο της παράδοσης τους και το ποιμαντικό τους έργο στην άμβλυνση και την εξάλειψη των φαινομένων βίας . πως θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις και συνθήκες ειρήνης, ελπίδας, μετάνοιας και αγάπης σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από συνεχή διάσπαση και διαίρεση . πως θα καταφέρουν, αξιοποιώντας τα θετικά επιτεύγματα της εποχής μας, να επικαιροποιήσουν το μήνυμά τους και να επαναπροσδιορίσουν κριτικά τα μέσα και τις μεθόδους επικοινωνίας που χρησιμοποιούν. Η συμβολή τους δεν επιτρέπεται να περιορισθεί σε απλή προσπάθεια περιγραφής, κατανοήσεως, εξωτερικής ερμηνείας των φαινομένων και μικροπαρεμβάσεων. Έχουν την υποχρέωση να εκφραστούν με παρρησία, προφητικό όραμα, λόγο και οξύτητα ώστε να προσφέρουν δυνάμεις και μέσα μεταμόρφωσης του αισθητού και ενατένισης και πρόγευσης του υπεραισθητού.
Πρώτιστο, λοιπόν, καθήκον κλήρου και λαού θα πρέπει να αποτελέσουν πρωτοβουλίες και δράσεις, ώστε να γίνει πράξη αυτό που μας καθιστά σαφές ο απ. Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή (14,17-19): « η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω· επειδή ο δουλεύων εν τούτοις τον Χριστόν ευαρεστεί εις τον Θεόν και ευδοκιμεί παρά τοις ανθρώποις. Αρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην και τα προς την οικοδομήν αλλήλων» ή όπως άλλως με την ποιητική του δεινότητα μας θυμίζει ο Γιάννης Ρίτσος: «Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων, είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου, είναι το χαμόγελο της μάνας…μες την ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του».
Με τη σημερινή ημερίδα η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών και η Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος, πιστές στο όραμα «της των πάντων ενώσεως», ευελπιστούν ότι θα συμβάλουν για μια ακόμη φορά στο γόνιμο διάλογο που ξεκίνησε στη Γενική Συνέλευση του Vancouver (1983) του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και πήρε πιο συγκεκριμένη μορφή το 2001 στο πλαίσιο του προγράμματος «Δεκαετία για την Υπέρβαση της Βίας» (2001-2010). Επιπλέον, οι εισηγήσεις και οι συζητήσεις της ημερίδας είμαι βέβαιος, ότι θα βοηθήσουν στην ανάδυση απόψεων, θέσεων, αντιλήψεων και δράσεων περί ειρήνης, οι οποίες υπάρχουν πλούσιες τόσο στη βιβλική και την πατερική μας παράδοση όσο και στην εμπειρία και το βίωμα της σύγχρονης εκκλησιαστικής κοινότητας.
Με θερμές κι εγκάρδιες, εκ των προτέρων, πατρικές ευχαριστίες προς τους εισηγητές και τις εισηγήτριες, προς όλους όσοι και όσες κοπίασαν για την προετοιμασία της σημερινής συνάντησης, κηρύσσω την έναρξη της ημερίδας και εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες της.
* Οι περιλήψεις εισηγήσεων των ομιλητών στην ιστοσελίδα της Ακαδημίας:
http://www.acadimia.gr/content/view/222/1/lang,el/
* Οι περιλήψεις εισηγήσεων των ομιλητών στην ιστοσελίδα της Ακαδημίας:
http://www.acadimia.gr/content/view/222/1/lang,el/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου