Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Ἀνάσταση σημαίνει ἐλπίδα!


ΑΝΑΣΤΑΣΗ foto

Τήν ρα τς νάστασης, κάθε Μεγαλοσάββατο βράδυ, τή νιώθω διαρκς, κάθε χρόνο, τήν δια μέρα καί τήν δια ρα, σάν μία ασθηση «αρας λεπτς» (Γ’ Βασιλειν, 19,12), σάν νά λέμε σάν να νοιξιάτικο μοσχοβόλημα πού σέ φέρνει σ’ λλη διάσταση π’ ατή τς καθημερινότητας. 

Τό Μεγαλοσάββατο, π’ τό πρωϊ, νοίγει  καρδιά σου. «νατέλλει  λιος το Μεγάλου Σαββάτου, διαλύων τήν παραίτητον μίχλην τς Μεγάλης Παρασκευς, τις καθιστά μελαψήν μιγάδα τήν μέραν καί παμμέλαιναν ράβισσαν τήν νύκτα …», πως μας πληροφορε  κύρ – λέξανδρος στή «Παιδική Πασχαλιά» του, δίνοντάς μας παραστατικά τη ροή τν ναλλασσομένων συναισθημάτων μας, ς χριστιανν, πό τό πένθιμο τροπάρι τς «Ζως ν τάφ» τς Μεγάλης Παρασκευς στό χαρμόσυνο Μεγαλοσαββατιάτικο παιάνα το «Χριστός νέστη».

Λές καί ξαφνικά ατή τή βραδιά γίνεται  γειτονιά μας νας μικρός πίγειος παράδεισος. Μεγάλο Σάββατο βράδυ, κοντά στά μεσάνυχτα, στήν νορία μας, στόν ϊ – Σαράντη, μαζί μέ τήν οκογένεια κι’ νάμεσα σέ συγγενες καί σέ φίλους καί κατοντάδες – μλλον χιλιάδες – νορίτες, λλους γνωστούς, λλους γνώστους, τήν ρα πού  πάπα – Παλος ψέλνει τόν χαρμόσυνο παιάνα «Χριστός νέστη κ νεκρν θανάτω θάνατον πατήσας καί τοίς ν τοίς ν μνήμασι ζωήν χαρισάμενος», νοερά, γινόμαστε λοι να, μία μεγάλη οκογένεια, να σμα, τό «σμα Χριστο» πού λέει κι΄  πόστολος Παλος, ατό τό «σμα» πού συγκροτε στή γλώσσα τς χριστιανικς θεολογίας τήν κκλησία μας (A’ Koρ. 12, 27). 

Μία μεγάλη οκογένεια, λο τό κκλησίασμα, μέ γκαλιές, φιλιά, εχές συνοδευμένες μέ τό τσούγκρισμα τν κόκκινων αγν πού εχαμε φυλαγμένα στή τσέπη – τό θιμον, βλέπεις, κι’  παράδοση: «Χριστός νέστη!», «ληθς νέστη!». που καί νά κοιτάξεις χαμόγελα, πλημμυρισμένος  ϊ – Σαράντης μέ χιλιάδες χαμόγελα, ναστάσιμα χαμόγελα, χαμόγελα λουσμένα στό ναστάσιμο φς πό τίς χιλιάδες λαμπάδες πού λαμπυρίζουν φς πασχαλινό. Πανηγύρι πραγματικό, μέ χιλιάδες χαμόγελα, μέσα κι’ ξω π’ τό ναό, ναστάσιμα χαμόγελα, χαμόγελα λουσμένα στό ναστάσιμο φς πό τίς χιλιάδες λαμπάδες πού λαμπυρίζουν φς πασχαλινό, σέ μία κσταση χαρς καί γάπης. «Λαμπρυνθμεν τή πανηγύρει, καί λλήλους περιπτυξώμεθα. Επωμεν, δελφοί, καί τοίς μισούσιν μς. Συγχωρήσωμεν πάντα τή ναστάσει…», κατά πώς μας προστάζει κι’  μνωδία.

Κι’ ο μυρωδιές, τό μοσχοβόλημα π’ τόν κπο πού φτίαξε στόν περίβολο το ναοδ καί χρόνια,  πάπα – Παλος (νά τόν χει καλά  Θεός!), σημάδι τι κι΄  φύση,  κτίστη λάκερη, πού κι ατή «συστενάζει καί συνωδίνει ποκαραδοκοσα τήν πολύτρωση τν τέκνων το Θεο» (Ρώμ. 8, 19 καί 22), συμμετέχει στή γιορτή. νθρωποι καί φύση γιορτάζουν, δοξολογον τόν Χριστό πού ναστήθηκε καί χάρισε σ΄ λα τά πλάσματα καί τά κτίσματα ζωή κι΄ θανασία. «Νν πάντα πεπλήρωται φωτός, ορανός τέ καί γ καί τά καταχθόνια, ορταζέτω γον πάσα κτίσις, τήν γερσιν Χριστον  στερέωται» Καί  μνωδία πο κούγεται π’ τούς ψαλτάδες μία πραγματικά θαυμαστή εωδία – τί χει γράψει ατός  γιος ωάννης  Δαμασκηνός, δελφέ μου; Τί ριστούργημα ατές ο καταβασίες; να συγκλονιστικό προσκλητήριο: «ναστάσεως μέρα λαμπρυνθμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα / ναστάσεως μέρα, καί λαμπρυνθμεν τή πανηγύρει, καί λλήλους περιπτυξώμεθα. Επωμεν, δελφοί, καί τοίς μισούσιν μς... Συγχωρήσωμεν πάντα τή ναστάσει, καί οτω βοήσωμεν... Χριστός νέστη κ νεκρν…», μία θαυμαστή εωδία,  εωδία τς ναστάσεως.

Σέ κάτι τέτοιες στιγμές μέσα στή πανηγυρική τμόσφαιρα τς γιορτς το Πάσχα, πάντα μου ρχεται στό νο  πίκαιρος λόγος το λέξανδρου Παπαδιαμάντη, ς διαίτερος τρόπος εχαριστίας, μία λλη κφραση δοξολογίας καί μνου πρός τόν «ατιον» τς πανηγύρεως. Μο ρέσει τό φος το κύρ – λέξανδρου γιατί λόκληρο τό ργο το χαρακτηρίζεται πό μία βαθιά λπίδα καί παρηγοριά,  ποία μφανίζεται ς μήνυμα ναστάσιμο στά πασχαλινά του διηγήματα. Στά περισσότερα πό ατά  νύχτα τς ναστάσεως ντανακλ να λαρό συνήθιστο φς καί μία φατη χαρά.  κκλησιαστική μπειρία κφράζεται, σχατολογικά, ς πρόγευση τς αώνιας εφροσύνης καί ς νταύγεια το χρονου φωτός, πού κ τάφου σωματικς πέλαμψε, πως, π..χ στό διήγημα « Λαμπριάτικος ψάλτης»: «…Α δυό γυνακες ρχισαν νά ναζωπυρσι τά φυτίλια, νά ρίπτωσιν λαιον ες τάς κανδήλας καί νά κάμνωσιν γκαρδίους σταυρούς. σθάνοντο νέκφραστον χαράν καί γλύκαν ες τά σωθικά τν. τον νάστασις. νάστασις! Τό πρόσωπον το Δεσπότου Χριστο λαμπε μέ γιον φς, δεξιά της ερς Πύλης.  μορφή τς Δεσποίνης Θεοτόκου στραπτεν ξ φάτου χαρς ριστερόθεν, κρατούσης τό θεον βρέφος της.  ψις το τιμίου Προδρόμου, μέ ναν βόστρυχον τς κόμης φρίττοντα πρός τά νω, σελαγίζετο κ μυστικς εφροσύνης παραπλεύρως κείνου ο τήν φρικτήν κεφαλήν ξιώθη νά χειροθετήση. Καί  γαπημένος μαθητής το κόμη κε καί συνέχαιρεν πί τ ναστάσει…».

Μέρα «λαμπρή», λοιπόν,  σημερινή, μέρα γάπης, πως μας τήν περιγράφει  Παπαδιαμάντης, λλά καί μέρα λπίδας, πως μας τονίζει καί νας πό τούς μεγαλυτέρους χριστιανούς θεολόγους καί στοχαστές το 5ου αώνα,  γιος Αγουστίνος, πίσκοπος ππνος, λέγοντάς μας: «Resurrectio Domini, spes nοstra» (Αγουστίνος, «Sermon» (Κήρυγμα / μιλία): 261,1 ) δηλαδή « νάσταση το Κυρίου εναι  λπίδα μας». Γιά νά τό καταλάβουμε, νά τό νιώσουμε ρκε νά φήσουμε λίγο φς Χριστο νά μπε στή καρδιά μας. Χριστός νέστη! Χρόνια Πολλά!

                                                                                                        Χάρης νδρεόπουλος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου