Το μυστήριον της ανομίας, ο Αντίχριστος και η πρόσφατη πανδημία

         

         

             Του Κώστα Νούση,

            Φιλολόγου-Θεολόγου, M.Th.

 

Με αξίωσε στα φοιτητικά μου χρόνια ο Θεός να συναντήσω αρκετές φορές τον όσιο Παΐσιο. Ένα από τα Σάββατα που τον επισκέφθηκα, ετοιμαζόταν να κατηφορίσει σε γειτονικό κελλί που επρόκειτο να τελεστεί αγρυπνία. Έτσι, με πήρε από το χέρι και περπατήσαμε ένα κομμάτι δρόμου παρέα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποιες φράσεις του για τον διάβολο: «Τι χαζός που είναι, βρε παιδί μου, ο διάβολος»! Και άρχισε να μου διηγείται ιστορίες πλάνης οι οποίες ήταν τόσο χονδροειδείς, ώστε να καθίσταται αδύνατη η αποφυγή γέλωτος στους έχοντες τη στοιχειώδη κοινή λογική και ειδικότερα την αγιοπνευματική.

Δεν θα αναφέρω αυτές τις ιστορίες τώρα. Βλέπω, όμως, ότι η ανθρωπότητα βιώνει καταστάσεις τραγελαφικές, και σε αυτό έβαλε την ουρά του ο πονηρός, με τη δική μας, φυσικά, συνεργασία. Ο Διάβολος, στερημένος θείας Χάρης, είναι εύλογο να υφίσταται μια διαρκή πρόοδο στον παραλογισμό. Δυστυχώς, τον ακολουθούν και οι άνθρωποι που ασεβούν στον Θεό και διαπράττουν τα μύρια όσα αίσχη. Και τούτο, εφόσον είναι προφητευμένη η αιώνια καταδίκη και το πυρ της κολάσεως. Ποιος εχέφρων αυξάνει μετά μανίας όλο και περισσότερο την καταδίκη του και αποφεύγει το συμφέρον του, τη μετάνοια; Ήδη το απαντήσαμε: μόνο ένας μανιακός θα έκανε κάτι τέτοιο.

Κατέστημεν φοβικοί, διότι χάσαμε τον φόβο του Θεού (Ψαλμ. 52,6). Κυκλοφορούμε σαν μασκαράδες τις Απόκριες και χαιρετιόμαστε με τους αγκώνες σαν ανάπηροι. Εξερχόμαστε μονάχα για την ικανοποίηση των απαιτήσεων της σαρκός, εμείς που πλαστήκαμε με το εμφύσημα του Αγίου Πνεύματος. Κατάντημα του πλάσματος του Θεού και ειδικότερα των Χριστιανών. Δεν μας φταίει τόσο ο διάβολος για αυτόν τον διασυρμό. Εμείς του το επιτρέψαμε πρώτοι και κείνος μας αποτρέλανε και μας ξεφτίλισε. Τη αδεία του Θεού εννοείται, για να συνέλθουμε ταπεινωμένοι από το χάλι μας.

Δεν μπορείς εύκολα να μπεις στη «λογική» του παραλογισμού. Ωστόσο, δύνασαι να την παρατηρήσεις, να την αναλύσεις και να απορήσεις. Οι δαίμονες δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να βλάψουν τον οιονδήποτε, χωρίς προηγούμενη άδεια από τον Θεό. Το βλέπουμε ξεκάθαρα στην περίπτωση του Ιώβ, στον δαιμονιζόμενο των Γαδαρηνών (Λουκ. 8,26-39) και σε άλλες βιβλικές και πατερικές αναφορές. Είναι, λοιπόν, πιθανό να ζήτησε το ακάθαρτο πνεύμα να ταλανίσει την ανθρωπότητα με μια πανδημία. Ο διάβολος πάντοτε ήταν και θα είναι ανθρωποκτόνος (Ιω. 8,44).

Τα πονηρά πνεύματα δεν κατέχουν την παγγνωσία του Θεού ούτε τις γνώσεις των Αγγέλων, παρά μονάχα όσα τους επιτρέπεται να γνωρίζουν. Έτσι και αυτά, όπως οι άνθρωποι, πειραματίζονται και προσαρμόζονται στις περιστάσεις. Είδαν, λοιπόν, τον φονικό ιό και βρήκαν ευκαιρία να υλοποιήσουν τα άνομα σχέδιά τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους τους κακούς, που υποπτεύονται πολλοί ότι μυστικώς και αφανώς κινούν σήμερα τα νήματα της παγκόσμιας διοίκησης, συνήθως έχοντες όργανα τους επίσημους κυβερνήτες των λαών της γης. Όλα αυτά εντάσσονται στο σχέδιο της ανομίας (Β΄Θεσ. 2,7), στο μυστήριο αυτό, όπως το αποκαλεί ο Απόστολος Παύλος. Υπάρχει και το πιθανό σενάριο, ίσως και πιθανότατο, να «είναι στημένο» από καιρό αυτό που ζούμε σήμερα. Κατασκευασμένο. Προμελετημένο. Ποιος μπορεί να το αποκλείσει πλέον;

Η κατάληξη όλου αυτού του μυστηρίου θα είναι ο ερχομός του Αντιχρίστου. Ενός ανθρώπου δαιμονισμένου, που με τα ψευτοθαύματά του και την ωραία του παρουσία θα ξεγελάσει ακόμη και τους εκλεκτούς (Ματθ. 24,24). Θα έρθει σαν τάχα ο αναμενόμενος Μεσσίας των Ιουδαίων και θα μιμηθεί τον Χριστό μας, παριστάνοντας τον ίδιο τον Θεό! Αυτός ο πίθηκος του αληθινού Μεσσία θα καταδιώξει την Εκκλησία και θα αναγκάσει έμμεσα και άμεσα να προσκυνηθεί ως θεός από όλη την ανθρωπότητα, μέσω του εκφοβισμού και του οικονομικού εξαναγκασμού (Αποκ. 13,17). Γιατί να μη θεωρήσουμε ότι ζούμε κάποια εσχατολογικά προμηνύματα αυτών των μελλόντων να συμβούν; Και δεν θα συμβούν, επειδή ο διάβολος και οι συν αυτώ είναι ισχυροί, αλλά εξαιτίας της απομάκρυνσης των ανθρώπων από τον μοναδικό Θεό. Θα είναι καρπός της δίκαιης εγκατάλειψης των ανθρώπων από τη θεία προστασία, λόγω της προηγούμενης εκούσιας αποστασίας της οικουμένης από την αληθινή πίστη του Χριστού.

Και αυτό μπορεί να αποδειχθεί απλούστατα μέσα από το σήμερα. Για παράδειγμα: εάν ήμασταν ζεστοί στην πίστη μας χριστιανοί και ενωμένοι και αποφασίζαμε, φερ’ ειπείν, να πάμε όλοι μέσα στους ναούς τη μέρα της Ανάστασης και να μην το κουνήσουμε ρούπι, αλλά και να προστατέψουμε τον ιερέα μας και τη θεία λειτουργία, άλλοι έξω από τον Ναό και οι άλλοι μέσα, θα υπήρχε τότε περίπτωση σε έναν ασφυκτικά γεμάτο ναό να εισέλθει η αστυνομία και να μας συλλάβει όλους; Ασφαλώς όχι. Όμως η χλιαρή πίστη και ο φόβος μάς οδήγησαν τουναντίον σε φαιδρότητες και μικρότητες τύπου χαφιεδισμού συναμεταξύ μας, πράγματα που λύνουν τα χέρια αθέων και βλασφήμων, προκειμένου να συλλαμβάνουν και να διαπομπεύουν σαν κοινούς εγκληματίες απλούς πιστούς και ιερείς του Θεού, διότι τέλεσαν ιεροπραξίες στον Ναό ή επειδή κοινώνησαν ένα παιδάκι. Τι φοβερά εγκλήματα, τωόντι!

Είναι φως φανάρι ότι κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να ασκήσουν μπούλινγκ στην Εκκλησία. Διότι εξάπαντος δεν έχουν καμιά απολύτως ή ίσως ελάχιστη γεύση από Ορθοδοξία. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι δεν υπήρχαν ένα σωρό λύσεις για μια πιο ικανοποιητική διαχείριση των θρησκευτικών δικαιωμάτων  ενός λαού, που το Σύνταγμά του αρχίζει με την επίκληση της Αγίας Τριάδος και οι ελευθερωτές του πολέμησαν πρώτιστα για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία. Είδαμε και βιώσαμε, ωστόσο, δυστυχώς, τα αντίθετα. Σκηνές απείρου κάλλους, δηλαδή χουντικής αστυνόμευσης και τρομοκρατίας. Συλλήψεις μέχρι και Επισκόπων. Έρευνες μέσα σε ναούς. Ποινικοποίηση της μετάδοσης της θείας Κοινωνίας. Γευθήκαμε, εν ολίγοις, τη στυγνή πραγματικότητα. Τη μετάλλαξή μας, σιγά σιγά, σε χώρα ακραιφνώς δυτικού τύπου, σχεδόν άθρησκη και συντεταγμένη στο ήθος και στο ύφος της παγκοσμιοποίησης. Σε όλες τις παραμέτρους και τις απαιτήσεις της. Δυστυχέστατα…

Ο Θεός φάνηκε ελεήμων και μας έδωσε και πάλι φέτος το άγιο Φως Του από τα Ιεροσόλυμα. Δεν μας το στέρησε, αν και φανήκαμε ως Ορθόδοξοι κατώτεροι των περιστάσεων σε οικουμενικό επίπεδο. Μαρτυρήσαμε σχεδόν ότι είμαστε ό,τι ακριβώς και τα άλλα θρησκεύματα και οι πάσης φύσεως φιλοσοφίες: κενοί οντολογικής βάσης και ελπίδος. Δειλοί και ανέτοιμοι, ηγεσία και λαός, πειθαρχήσαμε στις κρατικές βουλήσεις και όχι στη θεία, ως οφείλαμε. Προδώσαμε τον Χριστό, όσο και αν θέλουμε να χρυσώσουμε το χάπι με επιφάσεις υπακοής και προφάσεις ταπείνωσης. Και δώσαμε σοβαρότατα δικαιώματα για το άμεσο μέλλον: να επιβάλλουν μέτρα πάσης φύσεως, όπως αλλαγή του τρόπου μετάδοσης ή και πλήρη απαγόρευση της θείας Κοινωνίας. Ποιος ξέρει; Εκχωρήσαμε τόσο έδαφος, που δεν γνωρίζω κατά πόσο συμμαζεύεται το οδυνηρό αυτό δεδικασμένο που δημιουργήσαμε με τη χλιαρή έως μηδενική αντίστασή μας.

Βέβαια, υπήρχαν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, που απλά επιβεβαίωσαν τον κανόνα. Η σιωπή και η υποταγή των ταγών της Εκκλησίας ξεπέρασαν σε κάποιες περιπτώσεις τα όρια της ανοχής του πιστού λαού. Η μαχητικότητα, η ευλογημένη παρρησία, η ομολογία εξέλιπαν. Θα περιμέναμε να φωνάξουν πιότερο, να διαμαρτυρηθούν, να «πολεμήσουν» για τον Χριστό, τουλάχιστον να διαχωρίσουν τη θέση τους και να ρίξουν όλες τις ευθύνες στις κρατικές αυθαιρεσίες. Ούτε αυτά τα είδαμε. Αντιθέτως, ιταμή συμπόρευση με το κράτος και με τους άθρησκους γιάπηδες της πολιτικής. Σημεία των καιρών, σημεία των Εσχάτων…

Στα χρόνια του Αντίχριστου μάλλον θα παραχωρήσει ο Θεός να μη βγει το άγιο Φως από τον Πανάγιο Τάφο. Είτε επειδή δεν θα επιτραπεί από το βδέλυγμα αυτό (Ματθ. 24,15) να γίνει η ιερή τελετή, είτε ίσως εξαιτίας της απαξίωσης του Κυρίου να δώσει το φως Του σε μια ανθρωπότητα προσκυνημένη στον διάβολο και στους υπηρέτες του. Αυτό το κλείσιμο των Εκκλησιών τούτες τις μέρες έβαλε κάποιους σε σκέψεις μήπως είναι σημάδι της παρουσίας του Αντιχρίστου, διότι και τότε αυτός θα απαγορεύσει τη χριστιανική λατρεία. Ίσως και να γεννήθηκε αυτές τις μέρες. Μπορεί να είμαστε σίγουροι για το ναι ή το όχι;

Ο κόσμος ζει πια χωρίς Θεό. Πιστεύει σε μια ανώτερη δύναμη. Οι πολλοί είναι άθεοι ή αγνωστικιστές. Πιστεύει ο μετανεωτερικός άνθρωπος στη φύση, στην επιστήμη και στο σύμπαν. Είναι κατά βάση φυσιοκράτης στη φιλοσοφία του. Θεωρεί ότι η φύση μόνη της ρυθμίζει τα πάντα, ώστε να παραμένουν σε ισορροπία. Και οι πανδημίες κατ’ αυτούς εντάσσονται στον φυσικό βιολογικό κύκλο της ζωής, του θανάτου και της αναγέννησης. Δεν μπορούν να δουν και να πιστέψουν το αόρατο χέρι της θείας Πρόνοιας πίσω από όλα τα κοσμικά γεγονότα και φαινόμενα. Δεν δύνανται να διαβάσουν τις συνέπειες της αμαρτίας. Χριστιανός, ωστόσο, σημαίνει φως και ελπίδα αναστάσεως. Αιώνια ζωή στη Βασιλεία του Θεού. Αδιάλειπτη πνευματική ευωχία. Όχι θανατίλα, όχι μιζέρια και δουλοφροσύνη στα παρερχόμενα και παρεπόμενα της φθοράς και του θανάτου.

Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο άγιος Πορφύριος, «οι προφητείες δόθηκαν για να μην πραγματοποιηθούν». Όπως ακριβώς στη Νινευί με τον προφήτη Ιωνά. Και αυτό μπορεί να γίνει μονάχα μέσω της μετάνοιας. Και τώρα, άλλωστε, που μακροθυμεί ο Θεός και καθυστερεί την έλευση του Αντιχρίστου, μήπως κι αυτό δεν οφείλεται στις προσευχές των πολύ λίγων αφανών Αγίων Του ανά τον κόσμο; Πόσο, μάλλον, μπορούμε να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας μέσα από μια γενικευμένη μετάνοια! Θα γίνει, άραγε, ποτέ αυτό το θαύμα (Λουκ. 18,8);

Τελικά, πέτυχε το αντίθετο πνεύμα τον σκοπό του; Κατάφερε πλήγμα κατά της Εκκλησίας; Ναι, αλλά του μεγέθους ενός ραπίσματος νηπίου ενάντια σε ένα γίγαντα. Πάντα έτσι ήταν, είναι και θα είναι. Και, φυσικά, κάθε χτύπημά του γυρνάει μπούμερανγκ, όπως τότε με τη Σταύρωση του Κυρίου. Ο Θεός πάντοτε επιτρέπει το κακό – μάλλον δικαίως το παραχωρεί, επειδή εμείς το διαλέγουμε και το διαπράττουμε πρώτοι – με απώτερο στόχο να το μετατρέψει σε κάτι καλύτερο. Δυστυχώς, ποτέ δεν πήρε το μάθημά του ο διάβολος. Ειδικά μετά την ολοσχερή ήττα του κατά τη Σταύρωση και Ανάσταση του Κυρίου. Δεν είναι, το λοιπόν, χαζός, όπως έλεγε και ο όσιος Παΐσιος ο αγιορείτης;

Χριστός ανέστη!