Toυ Κώστα
Νούση,
Φιλολόγου-Θεολόγου,
M.Th.
Όταν
η ΔΙΣ έβγαλε προχθές την τελευταία της ανακοίνωση, στην αρχή κινήθηκα καθαρά
θυμικά και έγραψα κάτι. Στη συνέχεια, όμως, σκέφτηκα πιο νηφάλια και σεβόμενος
την «απαγόρευση» του Συνοδικού ανακοινωθέντος, το έσκισα. Το παρόν, βλέποντας
από μια πιο θετική ματιά τη στάση των Συνοδικών μας, θεωρώ ότι δεν αφίσταται
των ορίων του πνεύματος της υπακοής στις επιταγές του προσφάτου ανακοινωθέντος.
Η παρατεταμένη καραντίνα αναμοχλεύει
διάφορες μνήμες. Έτσι, θυμήθηκα αυτές τις μέρες κάτι που μου είχε πει προφητικά
ο γέρων Αθανάσιος Μυτιληναίος (+2006): «Θα βλέπουμε τα γεγονότα εμείς οι χριστιανοί,
θα θέλουμε, αλλά δεν θα μπορούμε να αντιδράσουμε». Και αυτό το ταίριαξα στο
σφράγισμα των ναών και στη σιωπή των αμνών, ημών… Βέβαια, είναι προφανές ότι
στην προεσχατολογική περίοδο ισχύει και για μας, έστω και με διάκριση, η εντολή
και το παράδειγμα του Χριστού περί υπακοής και μη βίας. Αυτή, άλλωστε, είναι
και η μεγαλύτερη ισχύς του χριστιανισμού, παρά τη φαινομενική και πρόσκαιρη
ήττα του στην Ιστορία: η δύναμη της εν
Χριστώ αγάπης και ταπείνωσης.
Ο όσιος Παΐσιος έλεγε να
αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με καλό λογισμό. Επίσης, να προτιμάμε να
αδικούμαστε παρά να αδικούμε. Ό,τι ακριβώς, δηλαδή, και ο Κύριος είπε και
έπραξε. Και εξάπαντος το εκκλησιαστικό
λείμμα (Ρωμ. 11,5) σήμερα διώκεται με έναν ιδιάζοντα, πλην πραγματικό και
αισθητό τρόπο. Δεν θα αναλύσω εδώ τις ευθύνες των Ιεραρχών και του Κλήρου μας
εν γένει. Θα ασχοληθώ με μας, με τους πολλούς, με το ποίμνιο, μέσα από κάποιες
σκέψεις και απορίες:
1. Ποιο είναι το πραγματικό ποσοστό των
εν Ελλάδι εκκλησιαζομένων συγκριτικά με την επίσημη καταγραφή του θρησκεύματός
μας;
2. Πόσοι από το ολίγιστο αυτό ποσοστό
έχουν αληθινή πνευματική ζωή, με πνευματικό πατέρα, συχνή θεία Κοινωνία, μελέτη
των Γραφών και των Πατέρων της Εκκλησίας και συστηματική προσευχή;
3. Πόσοι από το προαναφερθέν ποσοστό
γνωρίζουν τα βασικότατα της πίστεώς μας και βιώνουν τη ζέουσα μορφή της;
4. Πόσοι αυτές τις ημέρες των Παθών
κοινωνούν απλώς εθιμικά;
5. Πόσοι άραγε κοινωνούν πάνω από δυο
φορές τον χρόνο;
6. Πόσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί φοβήθηκαν
μέσα τους με όσα ακούστηκαν περί πιθανής μόλυνσης από τη θεία Κοινωνία;
7. Πόσοι από μας την ώρα του Επιταφίου καθόμαστε
σε τσιπουράδικα και σε μπαράκια;
8. Πόσοι, επίσης, φεύγουμε ένα
πεντάλεπτο μετά το Χριστός Ανέστη;
9. Πόσοι άραγε ζουν όντως χριστιανικά
και δεν βαρύνονται με θανάσιμα αμαρτήματα, π.χ. πορνείες, μοιχείες,
αρσενοκοιτίες, εκτρώσεις, αδικίες, φιλαργυρίες κλπ.;
10.Πόσοι και πόσοι εξομολόγοι και
πνευματικοί πατέρες δεν είναι επιεικείς μαζί μας και μάς επιτρέπουν να
κοινωνούμε, παρά τα προαναφερθέντα και έτερα βαρύτατα αμαρτήματα, καθώς και τα
εν γένει κωλύματα της αναξιότητάς μας;
11.Γιατί και μεις σήμερα γίναμε τόσο
«αυστηροί» απέναντι στην ποιμαντική στάση τους, την κάτω από τη χατζάρα τού εν
Ελλάδι καισαροπαπισμού;
12.Ποια θα ήταν η επίθεση κατά της
επίσημης Εκκλησίας, αν δεν συνέπραττε με το Κράτος και τις ιατρικές υποδείξεις
και εάν η λοίμωξη είχε πάρει πολύ χειρότερη τροπή;
Είχαμε, λοιπόν, προ πολλού κλείσει οι
ίδιοι τον Κύριο έξω από τις θύρες των καρδιών μας. Με το κλείσιμο – κατά θεία
παραχώρηση - των εξωτερικών θυρών των Ναών, μάς υπενθύμισε απλά ο Θεός τη δική
μας στάση έναντι Αυτού, ώστε να αναθεωρήσουμε, να μετανοήσουμε. Το ίδιο ισχύει
και με τους συνανθρώπους μας. Είχαμε αποξενωθεί συναμεταξύ μας. Αν και αδέρφια,
γίναμε ξένοι και εχθροί. Και αυτό μας το έδειξε ορατά ο Κύριος, απομακρύνοντάς
μας και σωματικά τον ένα από τον άλλο, και δη με το φοβικό σύνδρομο μήπως και
μολυνθούμε, οι ήδη μεμολυσμένοι πνευματικά και ψυχραμένοι (Ματθ. 24,12) και
άγνωστοι μεταξύ μας. Πόσο απέχουμε από τον λόγο του αγίου Σιλουανού «ο αδερφός
μου είναι η ζωή μου»;
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έχει
κηρύξει αιώνες πριν ότι δεν θα υπήρχαν ειδωλολάτρες, αν εμείς ήμασταν αληθινοί
χριστιανοί. Πόσοι ευθύνη φέρουμε οι «ευσεβείς» και «ευλαβείς» χριστιανοί για το
πνευματικό κατάντημα των συνανθρώπων μας;
Η δοκιμασία αυτή, από κάθε άποψη, θα
μας κάμει πιο ώριμους και πιο δυνατούς, πιο χριστιανούς... Δεν είναι ώρα για
λεονταρισμούς και ανταρσίες. Ώρα για αυτοκριτική, αυτομεμψία και περισυλλογή.
Και εξάπαντος προσευχή. Είναι πιο δυνατά όπλα αυτά. Ο αναμάρτητος πρώτος τον
λίθον βαλέτω. Η υπακοή ποτέ δεν έβλαψε
κανέναν. Στο κάτω κάτω, αυτός που δίνει τις εντολές, αυτός και θα δώσει
λόγο στον Θεό (Εβρ. 13,17). Με αυτούς τους λογισμούς θεωρώ ότι θα σηκώσουμε πιο
ελαφρά το επιβληθέν στον λαό του Θεού – και μόνον - επιτίμιο της ακοινωνησίας.
Καλή Ανάσταση!
Καλή Ανάσταση!
ΑπάντησηΔιαγραφή