Κων/νου Νούση: "Λίγες μέρες πριν την παρασυναγωγή στο Αμμάν"

Toυ Κώστα Νούση,

Φιλολόγου-Θεολόγου M.Th.

Η απαράδεκτη από κάθε άποψη ενέργεια του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεοφίλου συνεχίζεται άνευ αιδούς και μακριά από κάθε εκκλησιαστική κανονικότητα. Οι κανόνες ευπρεπείας αντικατεστάθησαν από την προκλητική επίσκεψη αντιπροσωπείας του Ιεροσολύμων στο Φανάρι και την επίδοση της προ-σ-κλήσεως ιδιοχείρως στον Οικουμενικό Πατριάρχη. Το «έγκλημα» ήταν βαθιά προμελετημένο από τον Ιεροσολύμων, υπείκοντα προδήλως στις προσταγές του Μόσχας με βάσιμες υποψίες για οικονομικά – τι άλλο; - ανταλλάγματα. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο άσοφος Ιεροσολύμων – επανέλαβε πολλάκις το αυτό αμάρτημα – πυρπολεί τα θεμέλια της ενότητας των απανταχού Ορθοδόξων και αμφισβητεί εμμέσως – πλην σαφώς – το πρωτείο του Κωνσταντινουπόλεως, τον οποίο παρακάμπτει χάριν τον ανόμων αρχολαγνικών προθέσεων του Μόσχας, ο οποίος φαίνεται να αυξάνει τις ενέργειες τού υποσκάπτειν τα θεμέλια της πρωτοκαθεδρίας του Πατριάρχη της Νέας Ρώμης, ήτοι την ίδια την Τετάρτη Οικουμενική Σύνοδο που του χορήγησε αυτό το διακονικό προνόμιο.

Όσο καλοπροαίρετα και να δει κάποιος το θέμα, δεν μπορεί παρά να αντιληφθεί πόσο προδοτικά φέρονται κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της πανορθόδοξης ενότητας όσοι τυχόν θα συμμετάσχουν στην παρασυναγωγή του Αμμάν. Δεν δικαιούται κανείς να συγκαλέσει Πανορθόδοξη, πολλώ δε μάλλον για μη δογματικά ζητήματα, όπως εν προκειμένω το Ουκρανικό, πλην του Κωνσταντινουπόλεως. Η χορήγηση Αυτοκεφαλίας είναι «δουλειά» του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης και ουδενός ετέρου – άχρι στιγμής τουλάχιστον. Τι θέλει και ως τι ανακατεύεται ο Ιεροσολύμων; Οι δε τυχόν παρευρεθησόμενοι στο Αμμάν τι άλλο θα δείξουν, παρά ότι επιζητούν την ανατροπή της κατεστημένης εκκλησιαστικής κανονικότητας και συνοδικότητας; Και δη γνωρίζοντες ότι πολλοί εκ των νυν επιθυμούντων την «Πανορθόδοξη» έλειψαν αδικαιολογήτως από την πρόσφατη και τω όντι Πανορθόδοξη του Κολυμπαρίου;

Ο Ιεροσολύμων, δυστυχώς, εξυπηρετεί αλλότρια και άνομα σχέδια και συμφέροντα. Στο ίδιο αμάρτημα θα συρθούν και όσοι τυχόν τον ακολουθήσουν σε μια ανούσια παρασυναγωγή, η οποία σαφέστατα πραγματώνεται από τη ρωσική εκκλησιαστική διπλωματία, φερέφωνο τραγικό μιας αιρετίζουσας εθνοφυλετικής αντίληψης της ορθόδοξης εκκλησιολογίας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης οφείλει να κινηθεί αυστηρώς έναντι αυτής της ευθείας και απροκάλυπτης παραβίασης του εκκλησιαστικού δικαίου και να πατάξει πάσαν επιβουλή κατά της ορθόδοξης εκκλησιολογίας και της συνακόλουθης εκκλησιαστικής ενότητας. Ο Ιεροσολύμων, ρωσικό πιόνι που θα αποδοκιμασθεί έντονα και σύντομα από την εκκλησιαστική ιστορία, οφείλει, έστω και την τελευταία στιγμή, να ανανήψει και μετανοών να παραδώσει τη σκυτάλη μιας νέας πιθανής σύγκλησης Πανορθοδόξου στον καθ’ ύλην και μόνον αρμόδιο: στον Οικουμενικό μας Πατριάρχη.

Κόβουν βασιλόπιτα οι Θεολόγοι της Λάρισας

Από το Παράρτημα Λάρισας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (Π.Ε.Θ.) ανακοινώνεται ότι τo Σάββατο, 15 Φεβρουαρίου 2020 και ώρα 5 το απόγευμα θα τελεσθεί Εσπερινός στον ιερό ναό Αγίας Tριάδος (δίπλα από το Επισκοπείο). Μετά τον Εσπερινό θα ακολουθήσει ομιλία στην αίθουσα «Επιούσιος» της Μητροπόλεως από τον διδάκτορα Θεολογίας κ. Αναστάσιο Πολυχρονιάδη, ο οποίος θα αναπτύξει το θέμα: «Ο λαμπρότερος στέφανος»

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου. Θα παραστεί και θα την ευλογήσει ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. κ. Ιερώνυμος. Κατόπιν θα κοπεί η πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιτα του Παραρτήματος. Καλούνται τα μέλη και οι θεολόγοι του Ν. Λάρισας να προσέλθουν στην ως άνω εκδήλωση.

* ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΕΘ Ν. ΛΑΡΙΣΗΣ

Bασιλείου Μακρίδη: "H δυτικοευρωπαϊκή ἐμπειρία στίς σχέσεις Ἐκκλησίας-Κράτους: Πρότυπο πρός μίμηση ἤ παράδειγμα πρός ἀποφυγή γιά τή σύγχρονη Ἑλλάδα;"

Ἐνδιαφέρον ἄρθρο τοῦ Λαρισαίου καθηγητού Θρησκειολογίας της Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Ἔρφουρτ τῆς Γερμανίας κ. Βασιλείου Μακρίδη, τό ὁποῖο δημοσιεύτηκε στό πρῶτο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης 

“ΑΧΙΛΛΙΟΥ ΠΟΛΙΣ”, 

ὑπό τόν τίτλο: 

"H δυτικοευρωπαϊκή ἐμπειρία στίς σχέσεις Ἐκκλησίας-Κράτους: 

Πρότυπο πρός μίμηση ἤ παράδειγμα πρός ἀποφυγή γιά τή σύγχρονη Ἑλλάδα;".

          * Γιά νά τό διαβάσετε πατῆστε ἐδῶ: 

Σχέσεις-Εκκλησίας-Κράτους-Prof.-VASILEIOS-MAKRIDHS

Στιγμὲς ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν

Γιὰ τὸ video χρησιμοποιήθηκαν ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ σειρὰ «Δὲν εἶσαι μόνος» τῆς Μαρίας Χατζημιχάλη – Παπαλιοῦ καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὰ ἐπεισόδια «συνάντηση ἑλληνισμοῦ-χριστιανισμοῦ», «Μ. Βασίλειος, τὸ λιοντάρι τοῦ Χριστοῦ» καὶ «ἡ οὐτοπία τῆς ἐξουσίας». Ἐπίσης ἀκούγεται μουσικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Χρίστου Τσιαμούλη «Ἄθως ὁ ἑμός».
* Παραγωγή:Αδράχτι 

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΥ, «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΤΥΧΗ ΤΟΥ “ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ”. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ».

Τήν ἐκκλησιαστική πτυχή τοῦ «Μακεδονικοῦ Ζητήματος» πραγματεύεται ἡ μελέτη τοῦ Δρος Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας τοῦ ΑΠΘ, Σχολικοῦ Συμβούλου Θεολόγων Στερεᾶς Ἑλλάδος κ. Χαραλάμπους Ἀνδρεοπούλου, ἡ ὁποία δημοσιεύεται στό τελευταῖο τεῦχος (Νοεμβρίου 2019) τοῦ ἐπιστημονικοῦ περιοδικοῦ «Ἀχιλλίου Πόλις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου, ὡς συμβολή στήν ἀνάδειξη  τοῦ νομοκανονικοῦ πλαισίου ἐκείνου καί τῶν ὄρων διά τοῦ ὁποίων, μέσω  τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς συνδρομῆς αὐτοῦ, δύναται νά ὑπάρξει λύση τοῦ ἀκανθώδους αὐτοῦ ζητήματος.

Τήν ἐμπεριστατωμένη μελέτη ἐπικαιροποιεῖ ἡ πρόσφατη ἐπίσκεψη στήν ἕδρα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, στό Φανάρι, τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Δημοκρατίας Βορείου Μακεδονίας κ. Oliver Spasovski, συνοδευομένου ὑπό τοῦ προκατόχου αὐτοῦ κ. Zoran Zaev (βλ. σχετικῶς τό Ἀνακοινωθέν τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου εἰς  ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ,  13.01.2020), οἱ ὁποῖοι ἐπανέφεραν τό αἴτημα τῆς ἐν σχίσματι τελούσης Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων, τό ὑποστηριζόμενο καί ὑπό τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας τῆς αὐτῆς χώρας, διά τοῦ ὁποίου ἔχει ἐπισήμως ζητηθεῖ (ἀπό τοῦ Μαΐου 2018) ἡ ἀνάληψη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου τῆς πρωτοβουλίας ἐπαναφορᾶς τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς εἰς τήν κανονικότητα ὑπό τό ὄνομα τῆς «Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀχριδῶν». Πρός τοῦτο ἀπεφασίσθη νά προσκληθοῦν στήν ἕδρα τοῦ Οἴκ. Πατριαρχείου ἀντιπροσωπεῖες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας καί τῆς σχισματικῆς «Μακεδονικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» πρός διαβούλευση καί προσπάθεια ἐξευρέσεως κοινῶς ἀποδεκτῆς λύσεως κινουμένης πρός τήν προεκτεθεῖσα κατεύθυνση – ὑπό τό ὄνομα τῆς «Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀχριδῶν», ὅπως τήν εἰσηγεῖται καί ἡ παρακάτω δημοσιευομένη μελέτη του κ.  Ἀνδρεόπουλου ως τήν «μόνη ἐφικτή λύση πού μπορεῖ νά ὑπάρξει στή βάση ἱστορικῶν καί ἐκκλησιολογικῶν κριτηρίων».

 * Διαβάστε ὁλόκληρη τήν μελέτη στήν ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟ

Iερώνυμος Λαρίσης σε εκδήλωση σε εκδήλωση-αφιέρωμα στον μακαριστό Μητροπολίτη Λαρίσης (1994-2018) κυρό Ιγνάτιο: "Τιμώ, χωρίς διακρίσεις, όλους τους προκατόχους μου". Ανεκοίνωσε τη μεταφορά των λειψάνων του μακαριστού Μητροπολίτου Λαρίσης (1960-1968) κυρού Ιακώβου Σχίζα από την Μονή Πεντέλης στο Κοιμητήριο της Λαρίσης

Μέσα από ένα αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του μακαριστού Μητροπολίτη Ιγνατίου, παρουσιάστηκε χθες το πρωί στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας, ο β’ τόμος του βιβλίου του «Σαν παραμύθι… Πνευματικές Χαρές», το οποίο ο ίδιος δεν πρόλαβε να δει τυπωμένο και εκδόθηκε με την επιμέλεια του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμου. Ένα βιβλίο με κείμενα απλά που δεν διεκδικούν λογοτεχνικές περγαμηνές, αλλά είναι κείμενα ψυχής.

Η εκδήλωση άνοιξε με τον συγκινητικό λόγο του π. Ιγνάτιου Μουρτζανού, που με φωνή τρεμάμενη μίλησε για τον Μητροπολίτη, που ήρθε στη ζωή όλων ως άνθρωπος και έφυγε ως άγγελος, όπως είπε. «Ο Μητροπολίτης Ιγνάτιος (κατά κόσμον Ιάκωβος Λάππας) γεννήθηκε στη Σαλαμίνα στις 11 Ιανουαρίου 1946. Η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας των γενεθλίων του για την παρουσίαση του βιβλίου δεν είναι τυχαία. Όλοι μας θα θέλαμε να είναι εδώ να υπογράψει το βιβλίο του. Όμως η υπογραφή του μπήκε προ πολλού στις ζωές και ψυχές όλων μας» τόνισε χαρακτηριστικά και στη συνέχεια αναφέρθηκε στις αρετές του Μητροπολίτη Ιγνατίου, ενώ αποκάλυψε ότι η έκδοση του β’ τόμου με τα κείμενά του ήταν επιθυμία του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Λαρίσης κ. Ιερώνυμου, που θεωρεί ιερή υποχρέωσή του να διαφυλάξει με κάθε τρόπο το έργο των προκατόχων του.

* Oλόκληρο το ρεπορτάζ στην εφημ. "Ελευθερία" Λαρίσης

και το video :

Κεραμέως για την ημέρα των Tριών Ιεραρχών: "Το πρωϊ εορταστικές εκδηλώσεις, εν συνεχεία κανονικότατα μαθήματα"

Από το Υπ. Παιδείας και Θρησκευμάτων εξεδόθη η ακόλουθη Ανακοίνωση για την εορτή των Τριών Ιεραρχών:

Η 30ή Ιανουαρίου κάθε έτους, ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών, αποκαθίσταται ως ημέρα πραγματοποίησης εορταστικών εκδηλώσεων προς τιμήν των τριών Αγίων και της Παιδείας, καθώς και όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Η εν λόγω ρύθμιση αφορά τόσο την πρωτοβάθμια όσο και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δημόσια και ιδιωτική.

Κατά τα λοιπά, το σχολείο θα λειτουργεί κανονικά και θα πραγματοποιείται το ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων της ημέρας. Η σχετική νομοθετική ρύθμιση, που εμπεριέχεται σε κατατεθέν Νομοσχέδιο του Υπουργείου, θα προσαρμοστεί κατά την κοινοβουλευτική διαδικασία προκειμένου να αποτυπώνει πλήρως τα ανωτέρω (H Aνακοίνωση ).

* H Yπουργός Παιδείας κ. Νίκη Κεραμέως, σήμερα (14.01.2020), στη δευτερολογία της στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής αναφέρθηκε στη νομοτεχνική βελτίωση  για τη διάταξη που αφορά τον εορτασμό των Τριών Ιεραρχών, διευκρινίζοντας σχετικώς:

«Τι θα ισχύσει λοιπόν την ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών; Θα γίνουν εορταστικές εκδηλώσεις το πρωί και εν συνεχεία κανονικότατα μαθήματα« 

              Δείτε τη σχετική δήλωση της κ. Υπουργού στο video (στο 17.20΄)

Η πτώση των Ρώσων και η οφειλόμενη στάση της Εκκλησίας

Toυ Κώστα Νούση,

Φιλολόγου-Θεολόγου M.Th

O Θεός δεν ήρθε στη γη για να συστήσει έναν ακόμη ανθρώπινο οργανισμό, αλλά έναν θεανθρώπινο, την Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι το μυστηριακό Σώμα του Χριστού. Όταν το Σώμα αυτό εκπίπτει σε κοσμική οργάνωση ή συνομοσπονδία θρησκευτικών συμφερόντων, τότε παύει να υφίσταται ή υφίσταται ως κάτι αρρωστημένο. Όταν, συμφυώς, η Εκκλησία καταντά εθνικιστικό και πολιτικοοικονομικό εργαλείο, τότε η θρησκεία ως ψυχοκοινωνικό φαινόμενο υποκαθιστά την οντολογική ταυτότητα και σημασία της πρώτης.

Λίγο ως πολύ για αυτά εμέμφθη ο Οικουμενικός Πατριάρχης τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων στην πρόσφατη ανακοίνωση που εξέδωσε απαντώντας σε πρόσκληση του τελευταίου. Βαριές κουβέντες γράφηκαν και δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Για τρία πράγματα ενεκάλεσε τον Ιεροσολύμων ο Οικουμενικός: 1. Παραγκωνίζει την ελληνική γλώσσα υπέρ της αγγλικής σε βάρος μιας μακραίωνης παράδοσης διεκκλησιαστικής επικοινωνίας. 2. Σπάει το πρωτόκολλο του Κανονικού δικαίου της Εκκλησίας συγκαλώντας Πανορθόδοξη, ως μη όφειλε, καθότι αυτό συνιστά προνόμιο του Πρώτου, δηλαδή του Κωνσταντινουπόλεως. 3. Διευρύνει το χάσμα μεταξύ των Ορθοδόξων και παγιώνει το σχίσμα, το οποίο προκλήθηκε και ισχύει μονομερώς από και για την πλευρά του Πατριαρχείου Μόσχας. Και οι λόγοι της συμπόρευσης του Ιεροσολύμων με τον Μόσχας φαίνονται μάλλον οικονομικοί…

Στην τραγική αυτή συγκυρία του σχίσματος μεταξύ των Ορθοδόξων – που επισήμως ξεκίνησε στη Σύνοδο της Κρήτης το 2016 – η Εκκλησία μας είναι φανερά εκτεθειμένη στον διάλογό της με τις λοιπές χριστιανικές εκκλησίες και την ευρύτερη μαρτυρία της στον σύγχρονο κόσμο. Κατηγορούμε τον Πάπα Ρώμης για αρχομανία και εγκοσμιοκρατία και αίφνης αναφύεται εντός μας μια πανομοιότυπη περίπτωση από τον Βορρά. Δεν είδα – μετά λύπης μεγάλης – κανείς να σχολιάζει την ευθεία έγκληση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου προς τον Μόσχας ότι επιζητεί τα πρωτεία στην Ορθοδοξία και τίποτε λιγότερο ή περισσότερο. Ο Μόσχας εποίησε την νήσσαν και το άφησε να περάσει έτσι, όπως και όλοι οι φανεροί και κρυφοί υποστηρικτές του – μάλλον και εχθροί του Πατριαρχείου Νέας Ρώμης.

Ο Χριστός ήρθε στη γη προκειμένου να μας ανεβάσει στον ουρανό. Ανήλθε ως άνθρωπος και Θεός, για να κατεβάσει σε μας τη θεοποιό Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Κατήλθε ίνα θεοποιηθώμεν. Δεν είχε καμιά πρόθεση να συστήσει μια εγκόσμια αυτοκρατορία, κοσμικού ή θρησκευτικού τύπου. Το βλέμμα των πιστών είναι κυρίως στα Έσχατα και στην από δω μεταμόρφωση του κόσμου εν μετανοία προς τον δρόμο αυτόν για τη Βασιλεία του Τριαδικού Θεού. Όλα αυτά φαίνεται να τα ξέχασαν ή να μην τα αντιλήφθηκαν ποτέ οι Ρως αδελφοί μας και οι μετ΄ αυτών συμφωνούντες. Ίσως – ας το απευχηθούμε – πρόκειται να ακολουθήσουν και αυτοί τη γνωστή πορεία της Λατινικής Εκκλησίας. Ενός κοσμικού πρωτείου χωρίς αντίκρισμα, άνευ εκκλησιαστικής κοινωνίας… Μη γένοιτο.

Οι αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών: Περικόπτονται οι θρησκειολογικές αναφορές χωρίς ωστόσο να αποκαθηλώνονται τα νυν προγράμματα σπουδών

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδος "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" περικόπτονται οι θρησκειολογικές αναφορές στα νυν προγράμματα σπουδών των Θρησκευτικών, ωστόσο τα προγράμματα δεν αποκαθηλώνονται. Αυτός είναι ο βασικός σχεδιασμός του υπουργείου Παιδείας για τις αλλαγές που θα γίνουν στο κρίσιμο μάθημα, καθώς πλέον το υπουργείο οφείλει να εναρμονισθεί με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έκρινε αντισυνταγματικά τα νυν προγράμματα σπουδών των Θρησκευτικών.

Σάρκωση ή Ενσάρκωση; Και προς τι και διά τι όλο αυτό το τεράστιο και ασύλληπτο μυστηριακό γεγονός;

Toυ Κώστα Νούση,

Φιλολόγου-Θεολόγου M.Th.

Είναι γεγονός ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας ποτέ δεν κόλλησαν στις λέξεις. Οπότε το δίλημμα στην ακριβολογία περί σάρκωσης ή ενσάρκωσης λύνεται εύκολα, εφόσον μέσα μας έχουμε την ορθή πίστη περί του θέματος. Το Ευαγγέλιο μιλάει ξεκάθαρα για Σάρκωση: «και ο Λόγος σαρξ εγένετο» ( Ιω. κεφ. α’), οπότε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο όρος αυτός είναι ακριβέστερος. Ο Θεός Λόγος δεν εισχώρησε απλά μέσα σε (: εν), δεν φόρεσε ένα σώμα. Αυτό θα δήλωνε το ‘ενσάρκωσις’ περισσότερο. Έγινε σώμα και ψυχή, έγινε άνθρωπος πλήρης, οπότε το ‘σάρκωσις’ ηχεί με μεγαλύτερη ακριβολογία, τονίζοντας το ασύλληπτο για όλα τα δεδομένα μας γεγονός της ανθρωποποίησης του Θεού, με άμεσο στόχο τη δική μας θεοποίηση, κατά τον Μέγα Αθανάσιο.

Είναι εντυπωσιακό, είναι τόσο υπερφυές και αδιανόητο, άσχετα που το συνηθίσαμε στις χριστιανικές κοινωνίες που μεγαλώσαμε και το γιορτάζουμε σχεδόν εθιμικά. Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί τη σάρκωση του ίδιου του Θεού; Αν το έλεγες σε έναν αρχαίο Έλληνα, απλά θα χαμογελούσε με την αφέλεια της δοξασίας σου. Και όμως! Εγένετο. Ο Λόγος σαρξ εγένετο. Είναι αληθές, είναι ιστορία, είναι αμετάκλητη πραγματικότητα, που εξυψώνει σε δυσθεώρητα ύψη άπαν το κτιστό και ειδικότερα το ανθρώπινο γένος.

Προς τι, όμως, όλο αυτό το ασύλληπτο και υπερφυές και υπέρλογο μυστήριο; Ποιος ο λόγος να κατέβει ο Θεός ο ίδιος και να «αδειάσει» από την πληρότητα της θεότητός του, προκειμένου να λάβει εν Εαυτώ και τη δική μας, την ελαχίστη, την ευτελή και αδύναμη, τη δημιουργημένη εκ του μη όντος φύση; Αν ρωτήσουμε γύρω μας, η άμεση απάντηση και η συνηθέστερη θα είναι: για να μας σώσει, για να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Τώρα, το τι συνειδητοποιεί ο καθένας προφέροντας λόγους τόσο ύψιστης οντολογικής σημασίας, είναι, εξάπαντος, μια άλλη συζήτηση…

Η απάντηση είναι οντολογικού χαρακτήρα. Για τούτο και δεν καθίσταται και τόσο εύκολα προσιτή στις αντιληπτικές και εκφραστικές μας δυνατότητες. Ο Θεός θα μπορούσε με έναν απλό συγχωρητικό λόγο του να τακτοποιήσει το όλο ζήτημα της αμαρτίας. Αυτό, όμως, θα έπρεπε να επαναλαμβάνεται επ’ άπειρον, διότι η ασθενής και αμαρτωλή πεπτωκυία φύση μας θα επαναλάμβανε εις αιώνας αιώνων τα διάφορα αμαρτήματα. Και θα απεδείκνυτο το κακό ισχυρότερον της θείας Χάριτος. Τα πράγματα, ωστόσο, ο δικαιότατος Θεός και Πατέρας μας, ο όλος αγάπη και συμπάθεια και έλεος και σοφία, δεν θα μπορούσε να τα αφήσει στην τραγικότητα αυτή, παρά να δώσει την τελειότερη λύση. Και αυτό έκαμε.

Προσέλαβε, δηλαδή, ο Ίδιος τη φύση μας και τη θέωσε, δηλαδή την αγίασε και της χάρισε την αναμαρτησία. Όποιος, επομένως, ενώνεται με τον Θεάνθρωπο, αποκτά το δώρο της αναμαρτησίας. Και όποιος δεν αμαρτάνει, δεν μπορεί και να πεθάνει, καθότι είναι γνωστό στην πίστη μας πως ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας. Έτσι, με αυτόν τον τέλειο τρόπο, που θα άρμοζε μονάχα στην τέλεια Αγάπη και Σοφία, λύθηκε το ανθρώπινο και το παγκόσμιο δράμα της φθοράς και του θανάτου, φυσικού και πνευματικού. Την ίδια στιγμή, ο Θεός μάς χορηγεί κατά πολύ υπέρτερα δώρα συγκριτικά με τη θεραπεία απλώς της θνητότητας και της αμαρτωλότητάς μας, που αποτέλεσαν τη δική μας πρώτη αφορμή για τη σάρκωσή του. Μας δίνει την ίδια την εν Χριστώ υιοθεσία, τη θέωσή μας, η οποία μας τοποθετεί πιο ψηλά και από τα αγγελικά πνεύματα και ασυγκρίτως ψηλότερα από τη λοιπή άλογη φύση.

Αυτά εν ολίγοις. Δεν έχει σκοπό το παρόν να επεκταθεί στην πληθώρα και των λοιπών ευεργεσιών της σάρκωσης του Κυρίου προς τον σύμπαντα κόσμο, εξαιρέτως δε στο γένος ημών. Κείνο που έχει τώρα ύψιστη για μας σημασία είναι η κοινωνία με τον Θεό, η θεοκοινωνία, η χριστοποίησή μας, η υιοθεσία μας από τον Πατέρα εν Χριστώ δια Πνεύματος Αγίου. Και όλα αυτά είναι τόσο τεράστια, που δεν χωράνε στο κοσμικό πνεύμα των Χριστουγέννων, όπως το βιώνουμε διάχυτο μέσα στις αγορές, στα ξενυχτάδικα, στα ρεβεγιόν, πολλές, μάλιστα, φορές και σε εκκλησιαστικούς χώρους…