Στο
Π.Δ. 79/2017 (Περί οργανώσεως και λειτουργίας των Νηπαγωγείων και των Δημοτικών Σχολείων, βλ. Φ.Ε.Κ. 109, τ. Α΄/01.08.2017) που δημοσιεύθηκε τις προηγούμενες ημέρες και στο άρθρο 18 αυτού, αναφέρεται για το θέμα
της προσευχής στο Νηπιαγωγείο και στο Δημοτικό ότι "η συμμετοχή των μαθητών άλλου δόγματος στην κοινή προσευχή δεν είναι υποχρεωτική", διάταξη η
οποία, υποτίθεται, ότι καλύπτει, ως προς
την μη υποχρεωτικότητα συμμετοχής στην προσευχή και τους μαθητές άλλου θρησκεύματος.
Ετσι, όμως, όπως είναι διατυπωμένη η διάταξη, νομικά δεν τους καλύπτει διότι δεν ξεκαθαρίζεται η (όχι μόνο εννοιολογική, αλλά και η θεολογική και νομική) διαφοροποίηση ανάμεσα στους αλλόδοξους /ετερόδοξους (χριστιανοί: ρωμαιοκαθολικοί και προτεστάντες και λοιπών χριστιανικών ομολογιών) και τους αλλόθρησκους / ετερόθρησκους (Ιουδαίοι [Εβραίοι)], Μουσουλμάνοι, Ινδουϊστές, κλπ), με αποτέλεσμα η μη υποχρεωτικότητα της προσευχής να παρέχεται και ισχύει, ως δικαίωμα θρησκευτικής ελευθερίας, για χριστιανούς άλλου δόγματος, αλλά (λόγω της εσφαλμένης διατύπωσης της διάταξης) όχι σε μαθητές/-τριες άλλου θρησκεύματος/θρησκείας.
Υπάρχει, κατά τη γνώμη μου νομοτεχνικό πρόβλημα στη σχετική διάταξη - λόγω της εσφαλμένης διατυπώσεώς της - που αν δεν λυθεί εγκαίρως θα δημιουργήσει πολλά ζητήματα... (Πως π.χ. θα επιτρέψει ο /η νηπιαγωγός ή ο δάσκαλος/ η δασκάλα την μη συμμετοχή στην προσευχή ενός παιδιού που ανήκει σε άλλη θρησκεία, π.χ. τη μουσουλμανική, εφ΄ όσον η διάταξη ομιλεί για δυνατότητα μη συμμετοχής μόνο για παιδιά "άλλου δόγματος"; Το Ισλάμ δεν αποτελεί "άλλο δόγμα", αλλά "άλλη θρησκεία" - και για μαθητές/-τριες "άλλου θρησκεύματος / θρησκείας η διάταξη δεν προβλέπει δυνατότητα απαλλαγής...).
Η διάταξη, τόσο για λόγους ίσης μεταχειρίσεως και σεβασμού στις θρησκευτικές ετερότητες, όσο - και κυρίως εν προκειμένω - για λόγους ισονομίας, θα πρέπει να επαναδιατυπωθεί ως εξής: "η συμμετοχή των μαθητών άλλου δόγματος ή άλλου θρησκεύματος στην κοινή προσευχή δεν είναι υποχρεωτική".
Ετσι, όμως, όπως είναι διατυπωμένη η διάταξη, νομικά δεν τους καλύπτει διότι δεν ξεκαθαρίζεται η (όχι μόνο εννοιολογική, αλλά και η θεολογική και νομική) διαφοροποίηση ανάμεσα στους αλλόδοξους /ετερόδοξους (χριστιανοί: ρωμαιοκαθολικοί και προτεστάντες και λοιπών χριστιανικών ομολογιών) και τους αλλόθρησκους / ετερόθρησκους (Ιουδαίοι [Εβραίοι)], Μουσουλμάνοι, Ινδουϊστές, κλπ), με αποτέλεσμα η μη υποχρεωτικότητα της προσευχής να παρέχεται και ισχύει, ως δικαίωμα θρησκευτικής ελευθερίας, για χριστιανούς άλλου δόγματος, αλλά (λόγω της εσφαλμένης διατύπωσης της διάταξης) όχι σε μαθητές/-τριες άλλου θρησκεύματος/θρησκείας.
Υπάρχει, κατά τη γνώμη μου νομοτεχνικό πρόβλημα στη σχετική διάταξη - λόγω της εσφαλμένης διατυπώσεώς της - που αν δεν λυθεί εγκαίρως θα δημιουργήσει πολλά ζητήματα... (Πως π.χ. θα επιτρέψει ο /η νηπιαγωγός ή ο δάσκαλος/ η δασκάλα την μη συμμετοχή στην προσευχή ενός παιδιού που ανήκει σε άλλη θρησκεία, π.χ. τη μουσουλμανική, εφ΄ όσον η διάταξη ομιλεί για δυνατότητα μη συμμετοχής μόνο για παιδιά "άλλου δόγματος"; Το Ισλάμ δεν αποτελεί "άλλο δόγμα", αλλά "άλλη θρησκεία" - και για μαθητές/-τριες "άλλου θρησκεύματος / θρησκείας η διάταξη δεν προβλέπει δυνατότητα απαλλαγής...).
Η διάταξη, τόσο για λόγους ίσης μεταχειρίσεως και σεβασμού στις θρησκευτικές ετερότητες, όσο - και κυρίως εν προκειμένω - για λόγους ισονομίας, θα πρέπει να επαναδιατυπωθεί ως εξής: "η συμμετοχή των μαθητών άλλου δόγματος ή άλλου θρησκεύματος στην κοινή προσευχή δεν είναι υποχρεωτική".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου