"Tην ώρα που γραφόταν αυτές οι γραμμές συνέχιζε, δυστυχώς, να ευρίσκεται σε εξέλιξη (για 15η ημέρα!) η μεγάλη πυρκαγιά στο εθνικό πάρκο Δαδιάς- Λευκίμης- Σουφλίου έχοντας μετατρέψει σε στάχτες κι αποκαϊδια πάνω από ένα εκατομμύριο (!) στρέμματα με ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή δασών, άγριας πανίδας, αγροτικών εκμεταλλεύσεων και καλλιεργειών, περιουσιών και υποδομών. Συνυπολογίζοντας τη καταστροφή που άφησε πίσω της η επέλαση της πύρινης λαίλαπας από τα μέσα του Ιουλίου (σε Ανατολική Αττική, Λουτράκι, Κορινθία, Ρόδο, Νέα Αγχίαλο, κ.α.) μέχρι τώρα (στον Έβρο), θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για καταστροφή με διαστάσεις εθνικής συμφοράς.
Έχοντας ασχοληθεί παλαιότερα («Θα βάλουμε μυαλό;..», «Ελευθερία», 09.08.2021, σελ. 3η, «”G20”, Θεολογία και Περιβάλλον», «Ε», 01.11.2021, σελ. 3η ), αλλά και πρόσφατα («Εμφαση στην πρόληψη για να σώσουμε τα δάση μας!», «Ε», 24.07.2023, σελ. 3η) με το θέμα της πολιτικής που πρέπει να εφαρμοσθεί για να σώσουμε το δασικό πλούτο της χώρας μας, σήμερα θα εμβαθύνουμε στο θέμα, προσεγγίζοντάς το φιλοσοφικά, θεολογικά. Ας προβληματισθούμε, λοιπόν: Η κλιματική αλλαγή/κλιματική κρίση, το πρόβλημα εν γένει που ταλανίζει τα τελευταία χρόνια τον πλανήτη προκαλώντας μεγάλες καταστροφές στο φυσικό περιβάλλον, είναι μόνο τεχνικό (προέρχεται δηλαδή από ανθρώπινες αστοχίες) ή / και πνευματικό (υπό την έννοια ότι έχουμε απωλέσει, ως έλλογα όντα, τον οφειλόμενο σεβασμό μας στη φύση, στη κτίση); "
... η συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου