Δύο πολικοί αστέρες (Με αφορμή την έκδοση των βιβλίων των Λαρισαίων θεολόγων εκπαιδευτικών Χρήστου Γκουνέλα και Κων/νου Νούση)

 

 Γράφει ο

Ελευθέριος Βάσσος,

Θεολόγος - Φιλόλογος

 Πρόσφατα, δυο πολικοί αστέρες εμφανίστηκαν στο βιβλιογραφικό στερέωμα. Σα σημαία συνοριακή. Πρωτότυπη η λάμψη τους μέσα σε γόνιμο προβληματισμό. Ανάμεσα στη Βαβέλ των γραφίδων. Άσημα, μα σαν ετοιμοπόλεμα από καιρό...

 Στο ένα, ο δρόμος είναι απέραντος. Συνήθως οι άνθρωποι δεν κοιτούν. Προτιμούν τα τετριμμένα, τα συμβιβασμένα. Κάτι ανθίζει, κάτι ξεπροβάλλει. Ένα ήρεμο καλοκαίρι, το αεράκι κάθε αναζητητή. Μια άνοιξη σαν όνειρο στο άνοιγμά του: "Μεταξύ Ιστορίας και Εσχάτων" . Λίγο - λίγο, κάθε σελίδα δροσίζει, αποζητά άπειρους καημούς. Θα τους βρεις; Θα ρισκάρεις; Θα ζήσεις επιτέλους; Το παρόν, το επίκαιρο που δε σου δίνεται τόσο εύκολα. Γιατί το ετοιμοπαράδοτο δεν είναι δικό σου, δεν το μπόλιασες. Το πρόσωπο και η ιδεολογία, το σώμα και η ψυχή, ο πολιτισμός και η αναρχία, η παιδεία και η πολιτική, ο φεμινισμός και η φιλοσοφία, η θεολογία των υποψιασμένων, παίζονται και χάνονται, αν δε τα αγκαλιάζεις σαν παιδιά σου. Όχι ναρκισσιστικά, ούτε με ιδιοτέλεια ή συμφέρον. Μόνο επειδή αγαπάς και στο βαθμό που αγαπάς. Κι όσο αγαπάς τόσο υπάρχεις αληθινά. Ευχαριστώ τον Χρήστο Γκουνέλα για το ρηξικέλευθο μονοπάτι που χάραξε, βαδίζοντας με πόθο στη γραφίδα του, για την επικαιρότητα του ασυμβίβαστου νοήματος σε κάθε υπαρκτό. Μπορεί να ζήσει ο κόσμος μεταξύ ιστορίας και εσχάτων, ανάμεσα στο δήθεν και στο είναι. Στο εδώ και τώρα, δίχως τελειωμό...

 Το άλλο, όπου όλες οι απορίες τρεμοπαίζουν πάνω από τον καθρέφτη του βιώματος:  "Το χρονικό μιας ασέβειας". Λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, ανασταίνουν πάλι τα αρχέγονα ερωτήματα: πόνος και χαρά, θάνατος και ζωή, ανοησία και νόημα. Κι εκεί που όλα κυλούν ντετερμινιστικά, έρχεται μια πανδημία να χαλάσει τη βόλεψή μας. Η πυραμίδα πλέον αντεστραμμένη. Όλα καινούργια και όλα ξαναζυγισμένα. Πνιγμένοι στην ανασφάλεια ή την υπεροψία μας. Η λεγόμενη πίστη ή η λεγόμενη απιστία, κενά γράμματα εμπρός στο Μυστήριο της Σάρκωσης του Απείρου. Τούτη η τόλμη, να παλεύεις με τις λέξεις για τα ουσιώδη, γίνεται αφορμή περιπλάνησης. Εκεί που δε ξεθωριάζει κι άλλο η θεολογία. Για όση ανθρωπιά κυλά ακόμη. Για όσο λάδι απομένει στο καντήλι μας. Ο Κωνσταντίνος Νούσης στο βωμό της πάλης για τη μία και μοναδική Αλήθεια. Στη μία και μοναδική ζωή μας. Της αγάπης ως Ταπείνωση, μέσα από τη Βρώση και την Πόση. Είκοσι αιώνες τώρα, ανθρωπο - Θεοκοινωνίας οντολογικής. Τι πλέον θέλεις; 

 Δυο πινελιές η γραφή τους στον καμβά της συνειδητότητας, όταν ο χρόνος πλαγιάζει στις αμμουδιές του Επέκεινα...