Aυτή είν΄ η Ελλάδα που θέλουμε;..

Του Χάρη Ανδρεόπουλου*

Αναλογίζομαι μερικές φορές και προβληματίζομαι μέχρι που άραγε μπορεί να φθάσει η υποκρισία των κρατούντων, όχι μόνον της σημερινής δικομματικής συγκυβερνήσεως, όσο και των εκπροσώπων της μείζονος και ελάσσονος αντιπολιτεύσεως, αλλά και των πάσης φύσεως και κομματικής αποχρώσεως συντεχνιών, για τα δομικά προβλήματα τα οποία με ευθύνη τους, συσσωρρεύθηκαν στο κράτος μας, οδηγώντας το στη σημερινή κατάντια, προκαλώντας στη κοινωνία εξαθλίωση τέτοια που ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δεν είχαν φαντασθεί οι νεοέλληνες. Από πού να ξεκινήσει κανείς;...

Ας ξεκινήσουμε με τα τρέχοντα και φλέγοντα, π.χ. με το σύστημα της φορολογήσεως κι ας αναρωτηθούμε: σε ποια χώρα του κόσμου οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι θεωρούνται πλουτοκράτες και, κυριολεκτικά αφαιμάσσονται  προκειμένου να καλυφθούν «μαύρες τρύπες» του προϋπολογισμού, λόγω της ανικανότητας του κράτους να εφαρμόσει ένα δίκαιο φοροδοτικό σύστημα που θα στηρίζεται στην φοροδοτική ικανότητα ενός εκάστου, βάσει των παντοειδών τεκμαρτών εισοδημάτων και της εν γένει περιουσίας του; Σε ποια χώρα του κόσμου μένουν ανείσπρακτοι βεβαιωμένοι φόροι 60 δισ. ευρώ και σε ποια χώρα της Eυρώπης υπάρχει σοβαρή κυβέρνηση που προσδοκά να καλύψει τις μαύρες «τρύπες» του προϋπολογισμού (όπως τα 500 εκατ. ευρώ που φέρονται να λείπουν από τον  φετινό προϋπολογισμό) περιορίζοντας έτι περαιτέρω τα ήδη πενιχρά εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων; Σε ποιά χώρα του κόσμου υπάρχει κυβέρνηση που θεωρεί ότι θα λύσει το δημοσιονομικό της πρόβλημα ξεζουμίζοντας μισθωτούς και συνταξιούχους; Σε ποια χώρα του κόσμου υπάρχει κυβέρνηση που ενώ συνεχώς βάζει στο «στόχαστρο» τα πάσης αποχρώσεως «λαμόγια» - τόσο της κρατικής μηχανής, όσο της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής τάξης του εν Ελλάδι ιδιωτικού τομέα - που λεηλάτησαν τη δημόσια περιουσία, ουδέποτε  τραβάει τη σκανδάλη – παραμυθιάζοντας  διαρκώς και ασυστόλως τους πολίτες; Σε ποια χώρα του κόσμου, στην οποία το δημογραφικό πρόβλημα ορθώνεται σαν απειλή εξαφανίσεώς της από τον χάρτη των εθνών που έχουν διακεκριμένη έως και  δοξασμένη ταυτότητα, επιβάλλονται βάρβαρα μέτρα που συνθλίβουν τα εισοδήματα της μισθοσυντήρητης τρίτεκνης και πολύτεκνης  οικογένειας στη βάση της ισοπεδωτικής αρχής «όσο περισσσότερα παιδιά, τόσο περισσότεροι φόροι»; (!!!)... Ας συνεχίσουμε μ’ ένα ζήτημα θεσμικό που άπτεται της θεωρίας του κράτους δικαίου, π.χ. με το θέμα της αξιολογήσεως, υπό την ευρεία αυτής έννοια: σε ποια χώρα ο απόφοιτος Λυκείου (ΔΕ) π.χ. της Εφορίας ή ενός (ακόμη και μπατιρημένου…) Δημοτικού Ραδιοφωνικού Σταθμού θα αμειβόταν με μισθό μεγαλύτερο, όχι απλώς από τον απλό απόφοιτο του Πανεπιστημίου (ΠΕ), αλλά και από τον καθηγητή (Ph.D) του Πανεπιστημίου; (!!!). Σε ποια πολιτισμένη, υποτίθεται, χώρα του κόσμου θα μπορούσε να υπάρχει η διάκριση ανάμεσα σε πολίτες, με τους μεν να χρειάζονται να κρατούν το σταυρό στο χέρι για να επιτύχουν τη πρόσληψή τους στο Δημόσιο και τους δε να εισέρχονται στο Δημόσιο πέραν πάσης αξιολογικής διαδικασίας (!), ως «πελάτες» συστήματος τινός της διαπλοκής;

Άλλη τώρα απορία, που αφορά σε «συντεχνιακά κεκτημένα» επαγγελματικών τινών τάξεων (τις οποίες απολύτως σέβομαι και εκτιμώ), η οποία μου ήλθε στο μυαλό μεσούσης της κρίσεως – πείτε με αφελή, αλλά δώστε μου μια ελαχίστη πειστική εξήγηση: σε ποια χώρα του κόσμου οι πολίτες που κτίζουν σπίτι πληρώνουν «εισφορά» (διάβαζε: χαράτσι) υπέρ του ταμείου του μελετητή - κατασκευαστή μηχανικού, το καλούμενο «μηχανόσημο», σε ποια χώρα πολίτες που υποχρεούνται (ακόμη και για λόγους ασχέτους της θελήσεώς τους) να κάνουν χρήση δικηγορικών υπηρεσιών καλούνται να πληρώσουν χαράτσι υπέρ του ταμείου των δικηγόρων, το λεγόμενο «δικηγορόσημο», σε ποια χώρα του κόσμου οι πολίτες που θέλουν να βάλουν μια αγγελία στην εφημερίδα πληρώνουν για το ταμείο των δημοσιογράφων, το καλούμενο «αγγελιόσημο», κ.ο.κ. Σε ποιά χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (Ε.Ε.) συνεχίζεται η επιβολή αυτών των χαρατσιών «υπέρ τρίτων», τη στιγμή που με απόφαση της Ε.Ε. έχουν προ πολλού καταργηθεί οι φόροι «υπέρ τρίτων»;

Να πάμε σε θέματα διαχειρίσεως δημοσίου χρήματος, όπως π.χ. στα λεγόμενα «δανεικά κι αγύριστα»: σε ποια χώρα ισχύει αυτός ο …θεσμός (των «δανεικών κι΄ αγύριστων») στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος; Όλα τα σοβαρά κράτη δανειοδοτούν επιχειρήσεις, συνεταιρισμούς και μεμονωμένους επιτηδευματίες για πάσης λογής οικονομικές δραστηριότητες  προκειμένου να παράξουν πλούτο, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, κ.λ.π. και, φυσικά, πολύ καλά κάνουν. Αλλά τα κράτη αυτά – τα σοβαρά – ασκούν και έλεγχο νομιμότητας απαιτώντας σε περιπτώσεις κακοδιαχειρίσεως την επιστροφή των (εκ του κρατικού κορβανά προερχομένων) δανείων, ως αχρεωστήτως καταβεβληθέντων. Σε ποιό κράτος, όμως, συμβαίνει, ενώ χρεoκοπούν δανειοδοτηθείσες επιχειρήσεις και συνεταιρισμοί, το κράτος να σφυρίζει αδιάφορα για την επιστροφή των δανείων, τη ώρα μάλιστα που οι ιδιοκτήτες και οι μέτοχοι των εν λόγω χρεoκοπημένων επιχειρήσεων παραμένουν (τέτοια …«θαύματα» μόνο σ΄  αυτή τη χώρα συμβαίνουν!..) πάμπλουτοι;…

Ποια είναι αυτή η χώρα στην οποία - της πολιτικής αφασίας ευδοκιμούσης ένεκα - συμβαίνουν τα παραπάνω άλογα και παράλογα (και τόσα άλλα, ων ουκ έστι αριθμός) το γνωρίζεις πολύ καλά φίλε αναγνώστη. Αυτή, όμως, είναι η Ελλάδα που θέλουμε για μας και, κυρίως, για τα παιδιά μας;

* To άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα Larissanet (01-11-2913, σελ. 16)