Toυ Κώστα Νούση,
Φιλολόγου-Θεολόγου M.Th.
Οι ενστάσεις
και οι απορίες φίλων και γνωστών δεν κόπασαν. Έτσι σύρομαι στη γραφή του παρόντος, που εύχομαι να είναι και το
επιλογικό στην παρούσα φάση της κριτικής ανάλυσης περί των θρησκευτικών
Αδελφοτήτων εν Ελλάδι. Δυστυχώς, ως αποδεικνύεται περίτρανα, το οργανωσιακό πνεύμα «πότισε» πολύ τους
αδελφούς χριστιανούς, ακόμη και γεροντάδες και σεβάσμιους ρασοφόρους. Οι
τελευταίοι, μάλιστα, το μεταδίδουν ως πνευματικοί πατέρες και το συντηρούν
στους δικούς τους χώρους, είτε αυτοί λέγονται ενορίες είτε μοναστικές
αδελφότητες. Αναφορικά δε με τις επιζώσες Χριστιανικές Οργανώσεις και τα
ομώνυμα Σωματεία, ούτε λόγος να γίνεται για ουσιώδεις μεταβολές. Μάλλον
πρόκειται για εξωτερικές και φαινομενικές προσαρμογές, σύμφωνα με το λαϊκό
ρηθέν «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τη σκούφια του αλλιώς».
Για να είμαι
ειλικρινής, αν και σκόπευα να το αποφύγω, θα ήθελα να διευκρινίσω πως δεν με
τσίμπησε ξάφνου μια μύγα και είπα να τα «ξαναβάλω» με τις αγαπητές Οργανώσεις.
Η νέα αυτή αρθρογραφία προήλθε από ένα τραγελαφικό περιστατικό με μαθητή μου,
όπου οι δικοί του, μεταξύ αυτών και αρχιμανδρίτης φέρων έκδηλα οργανωσιακού
τύπου χαρακτηριστικά, απαγόρευσαν τις μετά του καθηγητού του παιδός συζητήσεις
επί πνευματικών ζητημάτων! Μεσαίωνας, φασισμός, τραγικωμωδία… Ας το ονοματίσει
έκαστος όπως νομίζει. Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην αποφανθούμε πως όλα αυτά
είναι πράγματα αρρωστημένα και εξάπαντος εκθέτοντας τους εμπλεκομένους σε αυτά.
Έχει, θεωρώ, παρεξηγηθεί σε μέγιστο βαθμό τι εστί Ορθοδοξία και ορθοπραξία. Ο
πνευματικός αυτός φαντάζεται ότι «σώζει» το παιδί του από «αιρετικές απόψεις» -
ενώ συμβαίνει το αντίστροφο! – και το πνευματικό τέκνο αισθάνεται ασφαλές εν τη
υπακοή ταύτη… Άλαλα τα χείλη…