Πρωτ. π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου
Γεν.
Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι.
Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος
&
Φαναριοφερσάλων
«…καὶ ἐπὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ δέκα διαδήματα,
καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ὀνόματα βλασφημίας»
(Ἀποκ. ιγ΄ 1).
Οἱ ἡλικιωμένοι (ὄχι ὑπέργηροι) ἄνθρωποι θὰ ἐνθυμοῦνται ἀσφαλῶς
ὅτι λίγες δεκαετίες πρίν, ἕνας ποὺ ἦταν ὁμοφυλόφιλος κρυβόταν, ἔκρυβε τὸ πάθος
του, ντρεπόταν τὴν κοινωνία, ἔκανε, ὅ,τι ἔκανε, κρυφά. Ἤξερε πὼς «κινεῖ τὴν αἰδῶ»
(ἐξ οὗ καὶ κίναιδος, κατὰ μία ἐτυμολογικὴ ἐκδοχή), προκαλεῖ δηλαδὴ τὸ δημόσιο αἴσθημα·
γι’ αὐτὸ καὶ φυλαγόταν.
Μετὰ ἄρχισε νὰ ξεθαρρεύει, νὰ ξεπερνᾶ τὴν αἰδῶ, νὰ γίνεται ἀδιάντροπος,
ξεδιάντροπος κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενον, νὰ μὴ λογαριάζει τὴν κοινωνία, τῆς ὁποίας
βέβαια τὰ ἤθη εἶχαν ἤδη ἀμβλυνθεῖ.
Σὲ ἕνα πιὸ προχωρημένο στάδιο, σὲ μία πιὸ «μοντέρνα» καὶ «ἀπελευθερωμένη»
ἐποχὴ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὄχι μόνον δὲν κρυβόταν, ὄχι ἁπλῶς δὲν ντρεπόταν, ἀλλὰ καὶ
τὄχε καμάρι (gay pride)!
Τὰ τελευταῖα χρόνια κατ’ ἐξόχως προκλητικὸ τρόπο κάποιοι ἐκ
τῆς λεγομένης «gay κοινότητος» ἀνέπτυξαν καὶ ἀκτιβιστικὴ δράση, ἵνα τὰ ἀθέμιτα ὡς
νόμιμα καθιερωθοῦν καὶ ἀποδεκτὰ γενοῦν. Μέχρι καὶ χρήματα δόθηκαν σὲ μὴ ὁμοφυλόφιλους
γιὰ νὰ λάβουν μέρους σὲ κάποιο gay pride. Καὶ ἐπέτυχαν δυστυχῶς πολλά. Τοὺς
βοήθησαν σ’ αὐτό, βλέπετε, καὶ κάποιοι ψυχολόγοι — ὄχι ἡ ἐπιστήμη τῆς
ψυχολογίας, ἀλλὰ κάποιοι ἀπὸ τοὺς ψυχολόγους, ἀφοῦ εἶναι γνωστὸ ὅτι ἀσφαλῶς καὶ
δὲν συμφωνοῦν ὅλοι. Ἀκόμη καὶ θεολόγοι, τῆς δυτικῆς κατὰ κανόνα θεολογικῆς
σκέψεως, ἔσπευσαν νὰ γίνουν ἀρεστοὶ μὲ σχετικὰ συγγράμματα καὶ νὰ φανοῦν in.
Μέχρι ποὺ φθάσαμε βῆμα-βῆμα καὶ μὲ καλὰ μελετημένες,
κλιμακούμενες κινήσεις νὰ ἔχει ἤδη ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὴν ἁρμόδια ἐπιτροπὴ τῆς Βουλῆς
ἄρθρο σχεδίου νόμου ποὺ προβλέπει τὴν ἀναδοχὴ (δὲν πρόκειται περὶ υἱοθεσίας,
βλέπετε! λὲς καὶ ἡ νομικὴ αὐτὴ διάκριση ἔχει καμμία πνευματικὴ ἢ ἠθικὴ ἀξία ἐδῶ·
προσπαθοῦν καὶ πάλι νὰ χρυσώσουν τὸ χάπι, ὅπως σὲ κάθε παρόμοια περίπτωση, σ’ ἐκείνη
τῆς ἀμβλώσεως, ἐπὶ παραδείγματι, ποὺ ὀνομάζουν οἱ ἀθεόφοβοι «διακοπὴ κυήσεως» ἢ
«λύση κυήσεως»· τὰ δὲ «ἐκτρωτικὰ χάπια» ἀποκαλοῦν θαυματουργικά, διότι ἐπιφέρουν
«πολὺ ἀποτελεσματικὴ ἐκκένωση τοῦ περιεχομένου τῆς μήτρας» — ὡσὰν ὁ ἱερὸς ἐκεῖνος
χῶρος νὰ εἶναι ἀποθήκη ἀποβλήτων καὶ ὄχι ὁ πρόναος τῆς ζωῆς)· ἀναδοχὴ παιδιῶν
λοιπὸν (ἵλεως γενοῦ, Κύριε!) ἐκ μέρους ἀλλαξοδρομούντων κατὰ τὸ γεννετήσιον ἀνθρώπων.
Τὸ κέρατον ἐστεφανωμένον!
♦
Ὑστερόγραφον.
Θὰ τὸ πῶ μὲ πόνο ψυχῆς. Δὲν ἔχω τίποτε μὲ τοὺς ἀνθρώπους αὐτούς.
Πνευματικά μου παιδιὰ εἶναι, καὶ ἐξομολογῶ κάποιους. Ὡς εἰκόνες Θεοῦ ζῶντος τοὺς
βλέπω. Καὶ γι’ αὐτοὺς σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Δὲν θεωρῶ τὸν ἑαυτόν μου λιγώτερο ἁμαρτωλὸ
ἀπὸ κανένα. Ὅλοι ἔχουμε πάθη, ἀδυναμίες, πτώσεις. Ὅμως, ἂς ἀγωνιζόμαστε γι’ αὐτά.
Ὄχι νὰ θέλουμε καὶ νὰ τὰ στεφανώσουμε. Ἀνεχθήκαμε καὶ ἀνεχόμαστε πολλὰ
πράγματα. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ "κόκκινες γραμμές", "ἐσκαμμένα".
Ὅταν γίνεται ὑπέρβαση αὐτῶν καὶ δὲν ὁμιλοῦμε, τότε ἡ ἀνοχή μας γίνεται ἐνοχή.
