Νέο site του υπουργείου Παιδείας

Σκοπός και φιλοδοξία του σχεδιασμού του νέου ιστοτόπου του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων είναι να αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο που θα ενημερώνει για τις υπηρεσίες και τις δραστηριότητες του Υπουργείου.

H ιστοσελίδα www.ypaideias.gr δημιουργήθηκε από τις υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, Α. Παπανδρέου 37, Μαρούσι 15-180. Το περιεχόμενό της είναι ενημερωτικό – ειδησεογραφικό και αφορά στην ενημέρωση σχετικά με τις τρέχουσες δραστηριότητες του Υπουργείου.

Αντιπρύτανις του ΑΠΘ η καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής κ. Δέσπω Λιάλιου

Νέος πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αναδείχθηκε ο καθηγητής της Πολυτεχνικής Σχολής και Διευθυντής του Τομέα Υδραυλικής και τεχνικής Περιβάλλοντος, Γιάννης Μυλόπουλος, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των εκλογών που ολοκληρώθηκε σήμερα. Ο συνδυασμός του «Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο επιμένει Ακαδημαϊκά» συγκέντρωσε ποσοστό περίπου 52% έναντι του αντιπάλου του, Ανέστη Φιλιππίδη, καθηγητή του τμήματος Γεωλογίας, ο συνδυασμός του οποίου «Συμμετοχικό, Ανοιχτό και Δημιουργικό ΑΠΘ» έλαβε ποσοστό περίπου 48%.

Η νέα διοίκηση θα αναλάβει καθήκοντα από την 1η Σεπτεμβρίου του 2010 και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, με αντιπρυτάνεις την καθηγήτρια Ιατρικής Σχολής, Σοφία Κουίδου - Ανδρέου, την καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής, Δέσπω Λιάλιου (φωτ.) και τον καθηγητή του τμήματος Βιολογίας και διευθυντή του Τομέα Οικολογίας, Γιάννη Παντή.

* Ευχόμαστε στην κ. Λιάλιου, καθώς και στον νέο Πρύτανη, καθηγητή κ. Μυλόπουλο και τους αντιπρυτάνεις κ.κ. Σοφία Κουϊδου - Ανδρέου και Γιάννη Παντή, καλή δύναμη στο δύσκολο έργο που αναλαμβάνουν για το αγαπημένο μας Πανεπιστήμιο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ κ. ΔΕΣΠΩΣ ΛΙΑΛΙΟΥ

Η κ. Δέσπω Αθ. Λιάλιου είναι Καθηγήτρια Ερμηνείας των Δογματικών Κειμένων στο Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ (τηλ. 2310 - 996673, e-mail: lialiou@past.auth.gr)

Γεννήθηκε: στα Νάματα Βοΐου Κοζάνης (1950) από γονείς αγρότες ηπειρωτικής καταγωγής. Διδάσκει το μάθημα της Ερμηνείας των Δογματικών κειμένων σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο. Κατά καιρούς δίδαξε Ιστορία της Φιλοσοφίας, Συμβολική και Οικουμενική Κίνηση, Δογματική και Ιστορία Δογμάτων. Από το 2004 διδάσκει, σε συνεργασία, το μάθημα της Πληροφορικής. Οργάνωσε και δίδαξε επιλεγόμενα και μεταπτυχιακά μαθήματα με διεπιστημονική θεματολογία, όπως Θεολογία και Επιστήμη, Θεολογία και Αισθητική, Θεολογία και Διεθνείς Σχέσεις, Θεολογία και Οικολογία.

2003-2005: Πρόεδρος του Τμήματος

2005-2007 & 2007-2009: Αναπληρώτρια Πρόεδρος

2003-2010: Διευθύντρια του ΠΜΣ του Τμήματος

2005-2010: Διευθύντρια της Επιστημονικής Επετηρίδας του Τμήματος

1999-2001: Διευθύντρια του Τομέα Ιστορίας, Δόγματος, Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων

2004-2010: Διευθύντρια του Τομέα Λατρείας, Αρχαιολογίας και Τέχνης

2005-2010: Εκπρόσωπος του Τμήματος στην Επιτροπή Ερευνών

1994-1997: Καταρτισμός και συντονισμός του προγράμματος Οργάνωση της Βιβλιοθήκης της Θεολογικής Σχολής υπό τον Κοσμήτορα καθηγητή Νίκο Ματσούκα

2003-2006, 2008-2010: μέλος της Επιτροπής Εποπτείας της Κεντρικής Βιβλιοθήκης του Α.Π.Θ.

Επιστημονικό και ερευνητικό έργο:

Είναι συγγραφέας πέντε μονογραφιών, πολλών άρθρων και ανακοινώσεων σε συνέδρια. 2005-2010: Επιστημονική Υπεύθυνη του Ερευνητικού Θεματικού Δικτύου ΚΕΕΠ http://keepnet.web.auth.gr (Κειμενικής και Ερμηνευτικής Εκκλησιαστικής Παραδόσεως) της Επιτροπής Ερευνών με οργάνωση 11 Επιστημονικών Ημερίδων και Συνεδρίων και διεθνείς συνεργασίες, ενώ έχει παρουσία από το 1991 σε ερευνητικά και ερασμιακά προγράμματα.

Έχει επιβλέψει και επιβλέπει μεγάλο αριθμό μεταπτυχιακών εργασιών (40) και διδακτορικών διατριβών (28), μεταξύ των οποίων και πολλών αλλοδαπών υποτρόφων. Εννέα διδάκτορές της είναι μέλη ΔΕΠ ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων και μέλη διεθνών οργανισμών.συμμετοχή σε επιστημονικές οργανώσεις και δράσεις. Μέλος της Διεθνούς Πατρολογικής Εταιρείας.Συνεργάζεται με Μητροπόλεις του Εξωτερικού (του Οικουμενικού Πατριαρχείου) σε θέματα θεολογίας, διορθοδόξων, διαχριστιανικών σχέσεων και διαλόγων.

Κοινωνικό έργο.

1995-1998: Μέλος της Συνοδικής Επιτροπής Κοινωνικής Προνοίας και Ευποιΐας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

* Aναλυτικό ρεπορτάζ και στο Αmen.gr: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2478

Δεύτερος γύρος για τη Πρυτανεία στο ΑΠΘ

Στο δεύτερο γύρο θα κριθεί

η Πρυτανεία στο ΑΠΘ

Στο σημερινό (Πέμπτη, 27/5/2010) δεύτερο γύρο θα κριθούν οι πρυτανικές εκλογές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, καθώς κανένας από τους εφτά υποψηφίους συνδυασμούς δεν έχει συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία σε ψήφους, κατά τη χθεσινή εκλογική διαδικασία.

Σήμερα, το εκλεκτορικό σώμα θα κληθεί να επαναλάβει τη διαδικασία, την ίδια ώρα και στο ίδιο μέρος, με αντίπαλους τον καθηγητή Γεωλογίας, Ανέστη Φιλιππίδη, με τον συνδυασμό «Συμμετοχικό, Ανοιχτό και Δημιουργικό ΑΠΘ», ο οποίος συγκέντρωσε ποσοστό και τον καθηγητή Πολιτικών Μηχανικών, Γιάννη Μυλόπουλο, με τον συνδυασμό «Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο Επιμένει Ακαδημαϊκά», που συγκέντρωσε ποσοστό 20%. Υπενθυμίζουμε ότι στο συνδυασμό του κ. Μυλόπουλου συμμετέχει ως υποψήφια αντιπρύτανις και η Καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής κ. Δέσπω Λιάλιου (φωτ.), στην οποία ευχόμαστε καλά αποτελέσματα!

Εκλογή κοσμήτορα στη Θεολογική

AΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Θεολογική Σχολή

Κοσμητεία

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Την Παρασκευή 28 Μαΐου και ώρα 10 π.μ. θα γίνουν στην αίθουσα Δ΄ εκλογές για την ανάδειξη του νέου Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής. Είναι πολύ σημαντική η συμμετοχή όλων των προπτυχιακών και μεταπτυχιακών φοιτητών της Σχολής στην εκλογική διαδικασία. Παρακαλώ θερμά για την συμμετοχή όλων.

Ο Κοσμήτορας

Ιωάννης Κογκούλης

"Είμαστε σε κρίση. Εχουμε ελπίδα;"

Ημερίδα με θέμα:«Είμαστε σε κρίση. Εχουμε ελπίδα;" θα πραγματοποιηθεί στο μεγάλο Αμφιθέατρο της Νομικής Σχολήςτου Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης σήμερα, Τετάρτη, 26 Μαΐου 2010, ώρα 19:00

ΟΜΙΛΗΤΕΣ (κατά σειρά ομιλίας):

κ. Xρήστος Γιανναράς, Καθ. Φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

κ. Κώστας Βεργόπουλος, Καθ. Οικον. στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων

κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος, (Δ/ντής Ινστ. (Διπλωματίας Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος - Πρ. Υπουργός

κ. Ηρακλής Πολεμαρχάκης, Καθ. Οικον. στο Πανεπιστήμιο Warwick - (Δ/ντής Οικον. Γραφ. Πρωθυπουργού

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ

κ. Παντελής Σαββίδης, Δημοσιογράφος ΕΤ3

ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ*

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (Α.Π.Θ.) - ΣΧΟΛΗ ΝΟΜΙΚΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ - ΤΜΗΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ* ΕΜΠΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (Ε.Σ.Θ.)* ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ (Κ.Α.ΕΛ.Ε.) της ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ (Ε.Σ.Ε.Ε.)ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: Κ.Α.ΕΛ.Ε., Ολ. Διαμαντή 16, Θεσσαλονίκη, Τηλ.: 2310 566282, 2310 555691

Εκδήλωση της Χριστιανικής Φοιτητικής Ενωσης (ΧΦΕ)

Το Δ.Σ. της Χριστιανικής Φοιτητικής Ένωσης εορτάζει τα 20 χρόνια της κυκλοφορίας του περιοδικού ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ και διοργανώνει εκδήλωση-αφιέρωμα με θέμα:

“Κύπρος, πατρίδα πληγωμένη”.

Η εκδήλωση θα λάβει χώρα την Κυριακή 30 Μαΐου, ώρα 7 μ.μ., στην κεντρική αίθουσα του Συλλόγου Ορθόδοξης Ιεραποστολής “Ο Απόστολος Παύλος”, οδός Καρύτση 14, Αθήνα (πίσω από την Παλαιά Βουλή).

http://www.xfe.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=759

Πεντηκοστή: «Mυστήριον μέγα τε και σεβάσμιον...»

«Αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξεν,

αλιείς θεολόγους ανέδειξεν....»

“Πεντηκοστήν εορτάζομεν και Πνεύματος επιδημίαν και προθεσμίαν επαγγελίας και ελπίδος συμπλήρωσιν. Και το μυστήριον όσον, ως μέγα τε και σεβάσμιον...». Δηλαδή, μας λέει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, γιορτάζουμε την Πεντηκοστή και την έλευση του Πνεύματος και το χρόνο εκπλήρωσεως της υποσχέσεως και την εκπλήρωση εκείνου στο οποίο είχαμε ελπίσει. Και πόσο μεγάλο είναι αυτό το μυστήριο! Πόσο μεγάλο και πόσο αξιοσέβαστο! Βλ. άρθρο στο Amen: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2438

Ομιλία του βυζαντινολόγου καθηγητού Sarkic στο ΑΠΘ

Το Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών του ΑΠΘ οργανώνει κάθε χρόνο κύκλο διαλέξεων, στο πλαίσιοτων οποίων προσκαλεί έλληνες και αλλοδαπούς βυζαντινολόγους αναγνωρισμένου κύρους ναμιλήσουν πάνω σε θέματα που καλύπτουν όλες τις όψεις του βυζαντινού πολιτισμού.Προσκεκλημένος του Τμήματος Δικαίου του ΚΒΕ για το έτος 2010 είναι ο καθηγητής Srdjan Sarkic. Ο καθηγητής Sarkic, διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Novi Sad Ιστορία της Θεωρίαςτου Κράτους, του Δικαίου και των Νομικών Συστημάτων με ιδιαίτερη έμφαση στη Νομική Θεωρίακαι τους Θεσμούς της Αρχαιότητας. Tα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζουν κατά κύριολόγο στην Ιστορία του Βυζαντινού και του Μεσαιωνικού Σερβικού Δικαίου.Το θέμα της ομιλίας είναι «Παρατηρήσεις πάνω στην πρόσληψη του βυζαντινού δικαίου στη Μεσαιωνική Σερβία». Η διάλεξη -που θα δοθεί στα ελληνικά- θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 27 Μαιου 2010 και ώρα8.00 μμ στο Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών - κτήριο ΜΕΛΙΣΣΑ, Βασ. Όλγας 36, Θεσσαλονίκη.

Ή Θεολογία περί της σχέσης Θείας Ευχαριστίας και Εκκλησίας

Με ειδικό αφιέρωμα για τη σχέση Θείας Ευχαριστίας – Εκκλησίας κυκλοφόρησε το 4ο τεῦχος τοῦ περιοδικού Θεολογία, το οποίο εκδίδεται από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό τη διεύθυνση του Συμβούλου Θεολόγων του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, Δρα Σταύρου Γιαγκάζογλου. Στὸ προλογικὸ σημείωμα τοῦ τεύχους μὲ τίτλο «Ἡ Εὐχαριστία ὡς τὸ καθολικὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας» ὁ Σταῦρος Γιαγκάζογλου ἀποτυπώνει μὲ συνοπτικὸ τρόπο τὶς βασικὲς παραμέτρους μεταξὺ Εὐχαριστίας καὶ Ἐκκλησίας. Τὸ ἀφιέρωμα τοῦ τεύχους ξεκινᾶ μὲ τὸ ἄρθρο τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, «Ἡ εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία στὴν ὀρθόδοξη παράδοση». Αναλυτική παρουσίαση στο Amen.gr: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2384

"Θεολογική Παρουσία"

Κυκλοφόρησε το νέο (7ο) τεύχος του καλού περιοδικού «Θεολογική Παρουσία», το οποίο εκδίδεται από την δραστήρια Ενωση Θεολόγων Ν। Λέσβου και τον ακάματο πρόεδρο αυτής, αγαπητό συνάδελφο Παναγιώτη Τσαγκάρη.
Πατήστε t. 7.pdf.pdf για να διαβάσετε το περιοδικό σε μορφή pdf

«Εκκλησιολογικές συγκλίσεις στο διάλογο Ορθοδόξων και Παλαιοκαθολικών»

Έλαβε χώρα σήμερα, Παρασκευή 7 Μαΐου στις 10 το πρωί, η διάλεξη του ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου της Βέρνης κ। Urs von Arx με θέμα: «Εκκλησιολογικές συγκλίσεις στο διάλογο Ορθοδόξων και Παλαιοκαθολικών». Τον κ. Urs von Arx, επίσημο προσκεκλημένο του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ, παρουσίασε ο καθηγητής της Δογματικής κ. Γεώργιος Μαρτζέλος, ενώ στο τέλος της εκδήλωσης τον ευχαρίστησε ο Πρόεδρος του Τμήματος κ. Δημήτριος Καϊμάκης.

Η Θεολογία του '60

Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών της Ι। Μητρόπολης Δημητριάδος σε συνεργασία με το περιοδικό “Σύναξη” και τις εκδόσεις “Ίνδικτος” διοργανώνουν (την ερχόμενη Τρίτη, 11/5/2010 στη Θεσσαλονίκη) εκδήλωση παρουσίασης του τόμου:«Αναταράξεις στη Μεταπολεμική Θεολογία. Η «Θεολογία του ‘60», εκδόσεις «Ίνδικτος»। Βλ। http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2309

Το ταμπού της μετάφρασης και της εν γένει λειτουργικής αναγέννησης

Του Κώστα Νούση,
Θεολόγου - φιλολόγου

Μια ριζωμένη από τα αρχαία χρόνια μέσα στο ανθρώπινο DNA τάση του γένους μας ήταν η ειδωλοποίηση κτιστών όντων και η εξ αυτής προερχομένη ειδωλολατρία. Μια διαστροφή απλώς του θεολογικού μας ορμέμφυτου που μαρτυρεί τη θεοείδειά μας και την εκ Θεού μας προέλευση. «Ζώα θεούμενα» που όμως κατόρθωσε ο διάβολος με την αμαρτία να μας οδηγήσει δυστυχώς σε άλογες λατρείες, ενίοτε και απλών ζώων!
Και όπως μαρτυρεί και η σύγχρονη βιολογία αλλά και η ορθόδοξη θεολογία μας με το δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος, οι αμαρτητικές ροπές όχι μόνον κληροδοτούνται νομοτελειακά σε όλους αλλά και είναι λίαν ισχυρές και σχεδόν ανεξάλειπτα φορτία στην εν σαρκί ζωή του ανθρώπου. Με όλα αυτά γίνεται κατανοητό αφενός γιατί γυρνάμε και πάλι στην ειδωλολατρία μετά τη στροφή μας στο χριστιανισμό προ δύο χιλιετιών και αφετέρου πώς είναι δυνατόν ακόμη και οι ίδιοι οι χριστιανοί να εκπίπτουν σε ειδωλοποιητικές παθήσεις όντες τέκνα της θείας υιοθεσίας.
Το φαινόμενο της λατρείας του ελληνισμού σε όλα τα επίπεδα, από τη γλώσσα μέχρι την ιστορία και ένα μακρύ ακόμα κατάλογο, είναι ένας πειρασμός στον οποίο έπεσαν και πίπτουν και παλιοί αλλά και σύγχρονοι και αξιόλογοι θεολόγοι και λοιποί χριστιανοί. Μια λατρεία που τείνει στην ειδωλολατρία και την αίρεση, αν φτάσουμε να θεωρούμε για παράδειγμα ότι η γνώση της ελληνικής γλώσσας και παιδείας είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση πρόσληψης της εν Χριστώ πνευματικής ζωής. Και αυτό θα το κατανοούσαμε καλύτερα αν βάζαμε τον εαυτό μας υποθετικά στη θέση ενός οιουδήποτε αλλοεθνούς και αλλόγλωσσου. Εισάγουμε κατ’ αυτό τον τρόπο μια διάκριση στη θεότητα στη δημιουργία ανώτερων και κατώτερων φυλών, όπερ και βλασφημία.
Η Εκκλησία είναι το μυστηριακό σώμα του Θεού. Εκτείνεται σε όλη την κτίση και περιβάλλει τα πάντα. Αγιάζει και δεν αγιάζεται. Χρησιμοποιεί σχήματα του κόσμου αυτού και τα εγκαταλείπει, όταν δεν τα χρειάζεται. Αυτά σαν μια πινελιά για το πνεύμα της λειτουργικής αναγέννησης. Ας εστιάσουμε όμως στο πιο επίκαιρο θέμα της μεταγλώττισης των λειτουργικών και αγιογραφικών κειμένων.
Όλες οι γλώσσες της γης είναι κτίσματα του Θεού. Έρχονται και παρέρχονται, όπως όλα τα κτιστά σχετικά σχήματα. «Παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου»( Α’ Κορ. ζ’ 31 ). Η σχετικότητα αυτή φαίνεται και στη συνεχή μετάλλαξη των γλωσσικών μορφών ακόμη και μέσα στην ίδια γλώσσα. Η αστάθεια αυτή της μορφής δείχνει απλώς το τρεπτό του κτιστού χαρακτήρα των ανθρώπινων γλωσσικών ποικιλιών που όμως εξαγιάζονται και αυτές – ως και σύμπασα η κτίση – στο χώρο της Εκκλησίας και οι προκείμενες με τη λειτουργική τους χρήση. Η γλώσσα μπορεί να γίνει το ένδυμα και το όχημα του Λόγου, για να μας μεταδώσει την άκτιστη Χάρη Του – και μπορεί να το κάνει αυτό ο Χριστός με όλες τις γλωσσικές μορφές όλων των λαών, αφού σαφέστατα δικά του δημιουργήματα είναι όλες – μπορεί όμως και να μεταβληθεί σε όργανο του διαβόλου και να φέρει ποικίλους δαιμονισμούς (βλέπε Βαβέλ).
Είναι αδιανόητο να μιλάμε για ιερές γλώσσες και φυλές στον οικουμενικό χώρο της ορθοδοξίας και μάλιστα στην τρίτη χιλιετία. Το «μεσαιωνικό» Βυζάντιο με τους φωτιστές των Σλάβων έδειξε πόσο προπορεύονται οι άγιοι πατέρες μας της εποχής τους αλλά απ’ ό,τι φαίνεται και πολύ μεταγενέστερων. Κανείς φυσικά δε θα διενοείτο σήμερα να αμαυρώσει το ιεραποστολικό πρωτοποριακό έργο των δύο αυτών αγίων αλλά ελαφρά τη καρδία πολλοί ωρύονται κατά μεταφραστικών προσπαθειών. Η λογική όντως είναι λίγο διάτρητη εδώ.
Ένα σύνολο νοημάτων, σημαινόντων και σημαινομένων, ήχων και γραπτών συμβόλων. Η γλώσσα. Ο λόγος. Εικόνα και δημιούργημα του ακτίστου Λόγου. Και δια των γλωσσών λατρεύουμε τον Θεό Λόγο και μόνο. Η θεία Χάρις εξαγιάζει το λόγο και όχι αντίστροφα. Και η Χάρις είναι δυνατό να επενεργήσει και δια της αρχαίας και δια της νέας ελληνικής και μέσω οποιασδήποτε άλλης γλώσσας και διαλέκτου. Οι χριστιανοί πάντως Αυτόν και μόνον προσκυνούμε. Ουκ ελάτρευσαν τη κτίσει οι θεόφρονες παρά τον Κτίσαντα. Και οι ειδωλολατρικές διολισθήσεις μερικές φορές παίρνουν πολύ εκλεπτυσμένες μορφές. Μπορεί να προσκυνήσεις το ξύλο μάλλον παρά το εικονιζόμενο πρόσωπο. Να επαναλάβεις μια άλλου τύπου εικονολατρική – γλωσσολατρική εν προκειμένω - διαστροφή. Ας το δούμε και πιο απλά. Τα κείμενα της Γραφής είναι στην ελληνιστική κοινή, ενώ σε λειτουργική χρήση υπάρχουν γλωσσικοί τύποι που είναι και πιο «αττικοί» και πιο δυσνόητοι ακόμα με χρήση αρχαιότερων μορφών και λέξεων της ελληνικής. Είναι λοιπόν σαφές ότι δε μιλάμε για ιερή γλώσσα αλλά για ένα υπέροχο γλωσσικό ένδυμα που προσέλαβε η εκκλησία για τις λατρευτικές της ανάγκες. Και το πιο δύσκολο εν προκειμένω σε μια οποιαδήποτε μεταφραστική προσπάθεια της ελληνικής λατρευτικής γλώσσας είναι ο κίνδυνος της αισθητικής αλλοίωσης τόσο υπέροχων εκφραστικών μέσων. Βέβαια για μας τους νεοέλληνες το θέμα προσκρούει κυρίως σε ψυχολογικούς και αισθητικούς λόγους, διότι και μόνον το ξάφνιασμα από το άκουσμα μιας νεωτερικής φωνής ή μιας ετέρας εκκλησιαστικής μελωδίας οδηγεί σε εσωτερικό μάγγωμα: μήπως προβαίνουμε σε αλλοιώσεις και επικίνδυνες καινοτομίες; Και μόνον η αμφιβολία δείχνει ότι δεν υπάρχει ουσιαστικό πρόβλημα αλλά ψυχολογική αγκύλωση και αυτό δεν είναι αρκετό, για να σταματήσει μια συζήτηση επί του πρακτέου και αναγκαίου του θέματος. Από την άλλη μπαίνει στη ζυγαριά και η παράμετρος της άκαιρης, τεχνηέντως κατασκευασμένης, βεβιασμένης και εκκοσμικευμένης πιθανής εκφραστικής πτώχευσης του λατρευτικού λόγου αλλά και η ποιμαντική μέριμνα της εκκλησίας να ελκύσει και τον ελάχιστο πιστό που απομακρύνεται ή δε συμμετέχει και λόγω των «ακαταλαβίστικων» αρχαίων. Όταν άλλωστε γράφονταν τα κείμενα αυτά δεν ήταν «άρρητα ρήματα» όπως έχουν καταστεί σήμερα και εδώ πρόκειται για λογική και όχι μαγική λατρεία – ανεξάρτητα από το γεγονός της μυστηριακής επενέργειας της λατρείας που προέρχεται κυρίως από την κάθαρση των παθών και όχι την απλή κατανόηση και ακρόαση των ιερών κειμένων και ψαλμωδιών. Στο σημείο αυτό θα παρατηρήσω ότι η ιλιγγιώδης ταχύτητα της γνώσης σήμερα δε μας παρέχει την πολυτέλεια να χρησιμοποιούμε δογματικού χαρακτήρος επιχειρήματα τύπου εμμονής σε παραδοσιολατρικές λογικές που στερούν από το ευρύ κοινό τη δυνατότητα μιας σαφέστερης αντίληψης πραγμάτων και απλών λέξεων στο χώρο της ζωής της εκκλησίας χωρίς ικανοποιητικές εξηγήσεις που αφήνουν πολλά κενά και στοιχειώδεις απορίες. Η ωρίμανση και η ιδιότυπη σύγχρονη ενηλικίωση των κοινωνιών δεν επιτρέπει πια αφελείς τακτικές και ελλιπείς διασαφήσεις των εκκλησιαστικών πρακτικών, ιδιαίτερα όταν αυτές έχουν χαρακτήρα αυταρχικό και αντικείμενο στην κοινή λογική.
Ο Χριστός μιλούσε την απλή γλώσσα του λαού. Και μάλιστα όχι την ελληνική. Και η ελληνιστική κοινή με την οποία συντάχθηκαν τα Ευαγγέλια ήταν μια δημοτικότερη έκδοση της αττικής διαλέκτου. Το θαυμαστό και εδώ είναι η επιλογή της Εκκλησίας – τουτέστιν του Αγίου Πνεύματος – της χρήσης της δημοτικής της εποχής έναντι της γραφής των τότε «καθαρευόντων» αττικιστών ! Μήπως λοιπόν και η σημερινή δημοτική δεν είναι τόσο ασθενής στην απόδοση των ιερών νοημάτων αλλά εμείς οι νεοέλληνες με τη γλωσσική και γενικότερη πνευματική μας πενία την καταστήσαμε πτωχή και την απαξιώνουμε; Κάνω απλές σκέψεις και ας τις αναμασήσει έκαστος κατά το οικείον μέτρον.
Θα ήταν όντως τραγικό να πάμε για ιεραποστολή σε μια οποιαδήποτε απομακρυσμένη και τοπικά και πολιτισμικά από μας χώρα – χρησιμοποιώ την απόσταση για να το συνειδητοποιήσουμε ευκολότερα – επί παραδείγματι την αχανή Κίνα με τις αμέτρητες ανθρώπινες ψυχές – και να σκεφτόμαστε αν θα μεταγράψουμε το ευαγγέλιο και τα λειτουργικά κείμενα στα κινέζικα και αν έτσι οι κινέζοι θα στερηθούν την απόλαυση της ελληνικής τέλειας γλώσσας με αποτέλεσμα ίσως να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο ελλειμματικής αφομοίωσης του χριστιανισμού. Το «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» αποτελεί για πολλούς ακόμα κενό γράμμα. Δεν κατανοώ επίσης και την υπερβάλλουσα «διάκριση» με την οποία κάποιοι υπερθεματίζουν σε ορθοδοξία μερικούς αξιοσέβαστους και πολιούς ιερωμένους που τολμούν να προβούν σε καλώς εννοούμενους πειραματισμούς εφαρμογής κινήσεων λειτουργικής ανανέωσης. Αυτό που θέλω πιο πολύ και κυρίως να τονίσω είναι ότι σαφέστατα η μεταφραστική δοκιμή και εφαρμογή της δεν είναι θέμα δογματικής παρέκκλισης, ενώ οι περί του αντιθέτου φωνές που ερείδονται στην προσκόλληση και εμμονή σε μια υπό συζήτηση «παράδοση» χωρίς ισχυρές θεολογικές θέσεις, αυτοί ενίοτε αγγίζουν τα όρια της πλάνης και της αίρεσης.
Το θέμα είναι όντως τεράστιο και εμείς απλώς το προσεγγίζουμε ακροθιγώς εδώ. Στη στενότητα αυτή θα καταθέσω επιγραμματικά πού είναι κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα. Αρχικά η ποιότητα, η ποσότητα και η έκταση της μετάφρασης. Κατά δεύτερον ποιοι θα προβούν στη μετάφραση. Ενδεικτικά απλώς να πω ότι είναι πιο προσιτά και βατά στην προσπάθεια αυτή τα αγιογραφικά κείμενα, ενώ το κύριο πρόσκομμα εντοπίζεται στην ποιητική λειτουργική γλώσσα και για λόγους αισθητικής, ρυθμού και μελοποίησης. Την ίδια ώρα βέβαια στην κοινωνία της πληροφορίας και της υπερηχητικής γνώσης είναι πολύ δυσχερές και άκομψο να επικαλείσαι μια αδιόρατου τύπου ταύτιση με μια ελεγχόμενη παράδοση και τη «μαγική» επενέργεια των λατρευτικών ακουσμάτων, για να δικαιολογήσεις την άρνηση στο σύγχρονο – και δη το νέο – άνθρωπο να του παράσχεις τη δυνατότητα να προσεγγίσει, έστω και λεκτικώς κατανοητά, ένα μέρος από τον πλούτο των μηνυμάτων της ορθόδοξης λατρείας και πίστεως.
Η κάθε κίνηση που θα γίνει ειδικά επί ενός τόσο σοβαρού θέματος πρέπει να ακολουθήσει την οδό της σύνεσης και της διάκρισης και να κατευθύνεται από τον Παράκλητο. Όπως οι ύμνοι συνετάχθησαν και καθιερώθηκαν στην Εκκλησία εν Αγίω Πνεύματι και συνετέθησαν υπό αγίων, κατά αναλογία θα πρέπει και να μεταφρασθούν – όπου και όποτε δει – ή και να παραχθούν και νέοι – εκ παραλλήλου είναι μια κάποια λύσις - στη σύγχρονη νεοελληνική. Είναι και άκομψο και εσφαλμένο να θέλουν κάποιοι τη μετάφραση μόνον και μόνον από την υποτιθέμενη δυσκολία που μας προκαλούν τα αρχαία. Οι ύμνοι είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και πρέπει με ευλάβεια να τους προσεγγίζουμε σε κάθε περίπτωση πέραν του σεβασμού που προκαλούν από την υψηλότατη λογοτεχνική τους αξία. Αναφέρω δυο σχετικά με το θέμα παραδείγματα για την εξαγωγή χρήσιμων εξάπαντος πορισμάτων. Σύγχρονος ευλαβής κληρικός είχε «επίσκεψη» από τον άγιο Παντελεήμονα που τον επαίνεσε για την καλή του συνήθεια να διαβάζει ολόκληρους τους κανόνες των αγίων από το Μηναίο σε αντίθεση με την επικρατούσα τακτική να περικόπτονται πολλά στη λατρεία μας χάρη σε μια εκκοσμικευμένη πρόφαση να μην «αγανακτεί» και κουράζεται ο σύγχρονος πεφορτισμένος άνθρωπος. Μάλιστα ο άγιος ήταν και αυστηρός και τόνισε τις αρνητικές συνέπειες – με σκληρά μάλιστα λόγια – στη ζωή των κληρικών που διαπράττουν την αυθαιρεσία αυτή. Άλλωστε και η γραφή προειδοποιεί ότι «επικατάρατος πας ο ποιών τα έργα του Κυρίου αμελώς». Από την άλλη πλευρά διαβάζουμε στο βιβλίο της Γεωργίας Ζαμπετάκη - Μπαμπάνη «η γερόντισσα Μακαρία» (εκδ. Αστήρ Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου, 2000) τη θαυμαστή επέμβαση μετά θάνατον στην έκδοση του βιβλίου από την ίδια την αγία ηγουμένη, τη γνωστή για τα έκτακτα χαρίσματά της και την εις αυτήν εμφάνιση μετά από πάνω από 500 χρόνια του μεγαλομάρτυρα Εφραίμ της νέας Μάκρης: « συνεχίζοντας μου είπε κάτι που με συνετάραξε. Κάποια στιγμή είχα γράψει ένα τροπάριο προς τιμήν της γερόντισσας και το οποίο ήταν στην καθαρεύουσα. Βλέποντάς το η γερόντισσα μου είπε: «δεν μου αρέσει αυτό. Να το βγάλεις, πρέπει να γράψεις κάτι πιο απλό που να δένει με τη ζωή μου»… Όταν τελείωσε αυτή η παρουσία της Μητέρας, είχε μείνει η ευωδία στο χώρο. Συγκλονισμένη πήρα το στυλό και ένα χαρτί και άρχισα να γράφω άλλο τροπάριο για τη Μητέρα, το οποίο, αν και το έγραφα, δεν καταλάβαινα τι έκανα. Μέσα σε ένα λεπτό της ώρας είχε γραφεί το καινούργιο τροπάριο. Μόλις το διάβασα απόρησα, γιατί αντελήφθην ότι αυτό που εγράφη δεν ήταν δικό μου αλλά του Θεού»(σελ.182-183). Να σημειώσω εδώ ότι εν ζωή ακόμη η ίδια γερόντισσα είχε συντάξει παρακλητικό κανόνα στον αγαπημένο της άγιο Εφραίμ με πολλά στοιχεία δημοτικής και απλούς γλωσσικούς τύπους. Και με το τελευταίο αυτό περιστατικό έγινε, πιστεύω, κατανοητό ότι αυτό που προέχει είναι η πεφωτισμένη εν Αγίω Πνεύματι μέση εκκλησιαστική οδός της διακρίσεως.
Θα κλείσω με μια αναφορά στο σύγχρονο μεγάλο άγιο και Πατέρα της Εκκλησίας, ρώσο την καταγωγή, γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ. Ο γέροντας αγάπησε πολύ την ελληνική και η περιπέτειά του μέχρι να βρει την ορθοδοξία τον ώθησε και σε ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό δέσιμο με τη γλώσσα μας και κυρίως την αρχαιότερη μορφή της. Οι πρώτες εκδόσεις του βιβλίου του για τον άγιο Σιλουανό σε απλή δημοτική στη συνέχεια αντικαταστάθηκαν – με επιθυμία του ιδίου εξ όσων γνωρίζω - με αυτές της αρχαιοπρεπεστέρας χρήσης της γλώσσας. Και κάποιες απόψεις του μερικές φορές είναι δυνατό να παρερμηνευθούν και να ληφθούν επιλεκτικά και δογματικώ τω τρόπω προς στήριξη της άρνησης οιασδήποτε σχετικής μεταφραστικής προσπάθειας. Ο συγκεκριμένος άγιος είχε μια ιδιαζόντως υψηλή αίσθηση του Θεού και φοβόταν μήπως οι μεταφράσεις σε απλούστερη μορφή μειώσουν την αντίστοιχη κοινωνία και επαφή και αίσθηση του θείου που επιδιώκουμε στη λατρευτική ζωή και προπαντός στη θεία λειτουργία. Το σημείο μάλιστα αυτό που τονίζει ο άγιος θα πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα από τους μελλοντικούς – πιθανώς – διακονητές μιας όποιας μεταφραστικής κίνησης. Έχει γράψει λοιπόν ο πατήρ Σωφρόνιος στο μνημειώδες θεολογικό του έργο για τον άγιο Σιλουανό: « και αν υποτεθεί πως για την α ή β αιτία η Εκκλησία θα έχανε όλα τα βιβλία της, δηλαδή την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, τα έργα των αγίων Πατέρων και τα Λειτουργικά βιβλία, τότε η Παράδοση θα αποκαθιστούσε την Αγία Γραφή, έστω όχι με τις ίδιες λέξεις, έστω σε άλλη «γλώσσα», αλλά πάντως θα την αποκαθιστούσε. Στην ουσία της και η «νέα» αυτή γραφή θα ήταν έκφραση της ίδιας «άπαξ παραδοθείσης τοις αγίοις πίστεως» (Ιούδα 3), εκδήλωση του ίδιου του Ενός Πνεύματος, που ενεργεί αδιάκοπα στην Εκκλησία και είναι το θεμέλιο και η ουσία της» (από το κεφάλαιο Η Διδασκαλία του Γέροντα - Ιερή Παράδοση και Αγία Γραφή). Θεωρώ ότι ο κίνδυνος μιας κατά γράμμα ερμηνείας και προσκόλλησης στη λειτουργική γλώσσα εδώ είναι αντίστοιχος με τη γνωστή προτεσταντική πλάνη της κατά γράμμα θεοπνευστίας. Και υποθέτω ότι, αν ξαναγράφονταν σήμερα τα ως άνω κείμενα που αναφέρει ο άγιος, δε θα γινόταν αυτό σε αρχαία ελληνική ούτε αττικής ούτε ελληνιστικής μορφής. Το μόνο που απαιτείται στην Εκκλησία, κατά το πνεύμα του αγίου Σωφρονίου, είναι να γίνονται όλα εν Αγίω Πνεύματι.
Απολυτίκιο
( Ήχος γ’ Μέγαν εύρατο )
Τέκνον, άγιον, ήσουν, Μητέρα…
και συνέχισες, με πόθον, μέγα…
τα θεϊκά τούτα, βήματα…
Και, του Κυρίου το όνομα, κήρυξες…
Και του Αγίου, Εφραίμ, εδόξασες…
Μακαρία, Χριστόν τον Θεό…
ικέτευε, σε μας να χαρισθεί,
το μέγα έλεος…

Λάρισα 2/5/2010

"Πρακτικές γραμματισμού στο θρησκευτικό λόγο"

Το πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών (Π.Μ.Σ.) - Κατεύθυνση Κοινωνικού Αποκλεισμού του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης (ΠΤΔΕ) στο Α.Π.Θ. διοργανώνει επιστημονική ημερίδα με θέμα: "Πρακτικές γραμματισμού στον πολιτικό, θρησκευτικό, δημοσιογραφικό, κινηματικό και ιστορικό Λόγο".

* Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα, 10 Μαΐου 2010, ώρα 7 μ।μ।, στον 10ο όροφο του Πύργου της Παιδαγωγικής, ΑΠΘ

Ομιλία του Χρ. Σταμούλη «Ο Γιάννης Τσαρούχης ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση»

Σε μια εποχή απόλυτης εσωστρέφειας, που κυριαρχείται από τους όρους της οικονομικής υποχώρησης των Ελλήνων, ο καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ. Χρυσόστομος Σταμούλης, έρχεται με μια εισήγηση του για τον μεγάλο ανατρεπτικό Γιάννη Τσαρούχη, με τίτλο: «Ο Γιάννης Τσαρούχης ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση και κάποιες σκέψεις για την ελληνικότητα», να καταδείξει πως ο οικονομικός πληθωρισμός είναι κυρίως και πρωτίστως αποτέλεσμα της πνευματικής υποχώρησης ενός τρόπου. Μια υποχώρηση που γεννά την καθολική υποτέλεια στις δυνάμεις της εξουσιαστικότητας και του κέρδους και αποδεικνύει την ανάγκη επανεύρεσης του χαμένου κέντρου της ζωής.Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Πολιτιστικό Κέντρο της Σχολής Αριστοτέλους, στη Νάουσα, το Σάββατο 8 Μαΐου 2010, στις 7.30 το απόγευμα। Η εκδήλωση θα ολοκληρωθεί με μικρό αφιέρωμα στα τραγούδια του Χρυσόστομου Σταμούλη, που θα ερμηνεύσει με το λαούτο του και τη φωνή του ο νέος τραγουδοποιός Γιώργος Καλογήρου.Ο Χρυσόστομος Σταμούλης σπούδασε θεολογία στα πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης, του Βελιγραδίου και του Ντάραμ Αγγλίας. Είναι καθηγητής στο Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ. και διδάσκει τα μαθήματα της Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας και της Φιλόκαλης Αισθητικής της Ορθοδοξίας.Έχει συγγράψει σειρά βιβλίων και άρθρων. Μελέτες του έχουν δημοσιευθεί επίσης στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, σερβικά, ρουμανικά και ρωσικά. Έκανε μουσικές σπουδές στο Μακεδονικό και στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Από το 1991 διευθύνει τη Χορωδία και την ορχήστρα Νέων Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Θεσσαλονίκης. Συνεργάστηκε με σπουδαίους συνθέτες, διευθυντές ορχηστρών και τραγουδιστές της Ελλάδας και του εξωτερικού. Συνθέτει, γράφει στίχους και μουσική, Soundtrack για ντοκιμαντέρ και μελοποιεί ποίηση μεγάλων ποιητών.Ο Γιώργος Καλογήρου είναι απόφοιτος της θεολογικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παράλληλα ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών στο λαούτο, δημοτικό τραγούδι, θεωρία βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής και στη βυζαντινή μουσική (πτυχίο, δίπλωμα) στη σχολή βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής «εν χορδαίς» στη Θεσσαλονίκη. Παρακολουθεί επίσης μαθήματα κρητικού λαούτου με τον Γιώργη Ξυλούρη. Έγραψε μουσική για θεατρικές παραστάσεις. Με τον Παναγιώτη Θωμά, φτιάξανε το μουσικό σχήμα «Ενδοχώρα» το οποίο παρουσιάστηκε στην Ελλάδα, Κύπρο και Αγγλία. Συμμετέχει ως ερμηνευτής στις δισκογραφικές δουλειές του Χρυσόστομου Σταμούλη για τα ντοκιμαντέρ «Και τα μάτια τους στάζουν Καππαδοκία» και «Πρέσπες. Ο τόπος της εύλαλης σιωπής» σε σκηνοθεσία και παραγωγή Γιάννη Παπακαρμέζη. Κυκλοφόρησε δύο δισκογραφικές δουλειές. Η εκδήλωση διοργανώνεται απο τα Εικαστικά Εργαστήρια της Κ.Ε.ΔΗ.Π.Ο.Νάουσας ( Καλλ. Διευθ. Νικόλας Μπλιάτκας)

Διαμαντοπούλου: "Στη νέα γενιά οφείλουμε δικαιοσύνη"

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ταχ। Δ/νση: Α. Παπανδρέου 37

Τ.Κ. – Πόλη: 15180 - Μαρούσι
Ιστοσελίδα: www.ypepth.gr
email: press@ypepth.gr
03/05/2010

Δελτίο Τύπου

"Σημεία από την ομιλία της Υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, Άννας

Διαμαντοπούλου, στο “e-skills Week 2010”, στο πλαίσιο του συνεδρίου Digital Economy Forum, που διοργανώνει ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών Ελλάδας (ΣΕΠΕ):

"Ξεκινάει μια δύσκολη περίοδος.Τα χθεσινά μέτρα, οι αποφάσεις του χθεσινού Υπουργικού Συμβουλίου, ήταν μια πολύ κρίσιμη στιγμή στην ιστορία της χώρας, όπου ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση ήρθαν αντιμέτωποι με το τεράστιο θέμα της χρεωκοπίας της χώρας.Χθες, το Υπουργικό Συμβούλιο έπρεπε να πάρει μια οδυνηρή απόφαση, με κόκκινη γραμμή ότι η χώρα δεν έπρεπε να χρεοκοπήσει. Ποτέ κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη σύγχρονη εποχή, δεν βρέθηκε σε αντίστοιχο δίλλημα. Ο στόχος, λοιπόν, πάνω από όλα ήταν να αντιμετωπίσουμε τη χρεωκοπία σε εθνικό επίπεδο, αλλά και τις τεράστιες επιπτώσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα είχε η χρεωκοπία μιας χώρας της Ευρωζώνης. Το χθεσινό πακέτο μέτρων, ένα σύνολο μέτρων που έχουν ήδη θεσπιστεί, είναι και πρέπει να είναι, ένα τμήμα των συνολικών πολιτικών, οι οποίες με ταχύτητα θα εφαρμόζονται όλη την επόμενη περίοδο.

Όσο σημαντικό ήταν το θέμα της αντιμετώπισης της χρεωκοπίας της χώρας, άλλο τόσο σημαντικό είναι η ίδια η κυβέρνηση να γίνει, από φορέας άρσης του αδιεξόδου, ένας φορέας που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ως τη φωτεινή λεωφόρο για το αύριο. Να δοθεί διέξοδος και να πειστούν οι πολίτες - γιατί αυτοί στο σύνολό τους θα πρέπει να συμμετέχουν στην επόμενη περίοδο δημιουργικά- ότι θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μέσα σε σαφές χρονικό διάστημα την Ελλάδα που όλοι θέλουμε. Μια χώρα με προοπτική, με κανόνες, μια χώρα όπου η κυρίαρχη λέξη θα πρέπει να είναι η Δικαιοσύνη.

Η Δικαιοσύνη που πρέπει να ακολουθεί κάθε μέτρο , κάθε επιλογή. Η Δικαιοσύνη, η οποία θα πρέπει να είναι η κεντρική ιδέα της εφαρμογής της νομοθεσίας για τη φορολογία που θεσπίστηκε πριν λίγες ημέρες, αλλά και σε κάθε πολιτική. Η Διαγενεακή Δικαιοσύνη που είναι το μεγαλύτερο ζητούμενο της εποχής μας -και στην Ελλάδα- είναι ένα από τα θέματα που απασχολούν και πρέπει να είναι στο κέντρο, βεβαίως, και του Υπουργείου Παιδείας.

Η δικιά μας γενιά, ίσως περισσότερο από όλες τις άλλες γενιές , ήταν μια γενιά η οποία γεύθηκε τα πλεονεκτήματα μιας ανάπτυξης όχι δίκαιας και τα αποτελέσματα αυτής της μη δίκαιας ανάπτυξης καλούνται να πληρώσουν όχι μόνο οι νέες γενιές, αλλά και τα παιδιά που είναι στο σχολείο, αν δεν λειτουργήσουμε άμεσα και δραστικά. Τους οφείλουμε Δικαιοσύνη".